زَبور 62 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

اَرواهُن هُدائے رهچار اِنت

په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. ”یِدوتونئے“ تَرزئے سرا. داوودئے زَبور.

¹ منی اَرواه په اێمنی تهنا هُدائے رهچار اِنت، چیا که منی رَکّێنگ چه هماییئے نێمگا اِنت.

² منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، هچبرَ نلرزان.

³ تان کدێن مردێئے سرا اُرُشَ کنێت تانکه سَرجمیا بکشێتی، چُش که پرُشتگێن دیوال و کپتگێن شَنک و پَلّے؟

⁴ البت پندلَ سازنت که آییا چه بُرزاد سرشکون بکننت. چه درۆگ بندگا لزّتَ برنت، گۆن وتی دپا برکتَ دئینت، بله دلئے تها نالتَ کننت. اۆشت...

⁵ او منی اَرواه! په اێمنی تهنا هُدائے رهچار بئے، چیا که منی اُمێت گۆن هماییا اِنت.

⁶ منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، منَ نلرزان.

⁷ منی نجات و اِزّت گۆن هُدایا اِنت، هما منی مُهرێن تلار اِنت، منی پناهگاه اِنت.

⁸ او مردمان! هُدائے سرا تئوکل کنێت و دلئے هالان هماییئے دێما درشان کنێت، هُدا مئے پناهگاه اِنت. اۆشت...

⁹ په راستی که انسان چه دَمێا گێشتر نه‌اِنت، بنی آدم پرێبے، اگن شاهێما تۆرِش بکننت هچ نه‌اَنت. اے سجّهێن، یکجاه چه دمے گێشتر نه‌اَنت.

¹⁰ په زُلم و زۆرا تئوکل مکنێت و په دُزّیا اُمێت مبندێت، هرچُنت که شمئے مال گێشترَ بیت، په آییا دل مبندێت.

¹¹ هُدایا یک هبرے گوَشتگ و من دو اِشکتگ که زۆر و کدرت هُدائیگ اِنت و

¹² مِهر و رَهم هم تئییگ اِنت، او هُداوند! تئو هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی هسابا، مُزَّ دئیئے.