زَبور 57 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

تئیی بانزُلانی ساهگا پناهَ زوران

په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. ”برباد مکنئے“ تَرزئے سرا. داوودئے شئیر، هما وهدا که داوود چه شاوولا تَتک و گارێا چێر بوت.

¹ منی سرا رهم کن. او هُدا! منی سرا رهم کن، چیا که منی اَرواه تئیی مئیار و باهۆٹ اِنت. تئیی بانزُلانی ساهگا پناهَ زوران، تان هما وهدا که اے بلاه برئوت و بگوَزیت.

² بُرزێن اَرشئے هُدائے گوَرا پریاتَ کنان، هما هُدا که گناهئے بُهتاما چه منَ ٹگلێنیت.

³ چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت... هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.

⁴ منی اَرواه شێرانی نیاما اِنت، آس بُن دئیۆکانی نیاما وپسان، هما مردمانی نیاما که دنتانِش تیر و نئیزه اَنت و زبانِش تێزێن زَهم.

⁵ او هُدا! آسمانانی سرا باتئے، تئیی شئوکت سجّهێن زمینا شِنگ بات.

⁶ منی پادانی دێما دامِش چێر کرت و اَرواهُن سرشکون بوت. راهئے سرا چاتِش کۆتک، بله وت اۆدا شکون بوتنت. اۆشت...

⁷ او هُدا! منی دل مُهر اِنت. منی دل مُهر اِنت و سئوت و سازَ جنان.

⁸ او منی اَرواه! آگاه بئے. او چنگ و سُرۆدان! آگاه بێت. من بامگواها چه وابا پادَ کنان.

⁹ او هُداوند! ترا کئومانی نیاما ستا کنان و په تئییگی کَبیلهانی نیاما سئوتَ جنان.

¹⁰ چیا که تئیی مِهر باز اِنت، تان اَرشا رسیت و تئیی وپاداری تان جمبران.

¹¹ او هُدا! آسمانانی سرا باتئے، تئیی شئوکت سجّهێن زمینا شِنگ بات.