زَبور 52 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

تئوکَل په هُدائے مِهرا

په سازگر و وش‌آوازانی سالارا، داوودئے شئیری گوَشتانک، آ وهدا که اِدومی دوییگ، شاوولئے کِرّا شت و آ سهیگ کرتی که ”داوود، اَهیمِلِکئے لۆگا شتگ.“

¹ او پُرزۆرێن مرد! چیا بدیئے سرا پهرَ کنئے؟ هُدائے مِهر دایمی اِنت.

² او پرێبکار! تئیی زبان، تباهی و بربادیئے پندلانَ سازیت، اَلماسێن تێگێئے پئیما.

³ ترا بدی چه نێکیا دۆستر اِنت و درۆگ چه راستیا. اۆشت...

⁴ او پرێبکارێن زبان! هر بێران کنۆکێن هبرا دۆستَ دارئے.

⁵ بله هُدا ترا اَبدیَ پرۆشیت. ترا چَکاپیت و چه تئیی گِدانا گوَجیت و چه زندگێنانی زمینا تئیی ریشّگا کَشّیت. اۆشت...

⁶ پهرێزکارَ گندیت و تُرسیت، بدکارئے سرا کندیت و گوَشیت:

⁷ ”هئو! اِش اِنت آ کَس که هُدایی وتی کلات نکرت. تئوکَلی وتی بازێن مال و دئولتئے سرا بست و وتی برباد کنگا توانا بوت.“

⁸ بله من زئیتونئے سبزێن درچکێئے پئیما آن، که هُدائے لۆگا سبزَ بیت. منی تئوکَل هُدائے مِهرئے سرا اِنت اَبد تان اَبد.

⁹ په تئیی کرتگێن کاران مُدام تئیی شُگرا گِران و هُدادۆستانی دێما په تئیی ناما اُمێتوار آن، چیا که تئیی نام نێک اِنت.