زَبور 50 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُدا وت مئے دادرس اِنت

اَساپئے زَبور.

¹ هما پُرواک، هُداوندێن هُدا هبرَ کنت و زمینا گوانکَ جنت، چه رۆدراتکا تان رۆنندا.

² هُدا چه سَهیونا که زێباییئے کمال اِنت، وتی نورا دْرپشانَ کنت.

³ مئے هُدا کئیت و بێتئوارَ نبیت، اێر برۆکێن آسے دێما اِنتی و ترُندێن گوات و لوڑے چاگردا.

⁴ بُرزێن آسمانان هم گوانکَ جنت و زمینا هم، تانکه وتی مردمانی دادرسیا بکنت.

⁵ ”هُدادۆستان منی گوَرا یکجاه کنێت، هما که گۆن کُربانیگ کنگا، گۆن من اَهدِش بستگ.“

⁶ آسمان آییئے اَدل و راستیا جارَ جننت، چیا که هُدا وت دادرس اِنت. اۆشت...

⁷ ”او منی مردمان! بِشکنێت که هبرَ کنان. او اِسراییل! تئیی هلاپا گواهیَ دئیان. من هُدا آن، شمئے هُدا.

⁸ په کُربانیگی نه‌اِنت که ترا هکّلَ دئیان، تئیی سۆچگی کُربانیگ مُدام منی چمّانی دێما اَنت.

⁹ نه چه تئیی لۆگا گوَسکے زوران و نه پَسے چه تئیی گْواشا.

¹⁰ چیا که جنگلئے سجّهێن هئیوان منیگ اَنت، هزاران کۆهانی دَلوَت.

¹¹ کۆهستگانی سجّهێن بالی مُرگان جاهَ کاران و هر چے که زمینا گردیت منیگ اِنت.

¹² اگن شدیگ اتان ترا سهیگُن نکرتگ‌اَت، چیا که جهان و هرچے آییا هست، منیگ اَنت.

¹³ گۆکانی گۆشتا وران؟ پسانی هۆنا نۆشان؟

¹⁴ وتی شُگرگزاریئے کُربانیگا هُدایا پێش کن و وتی کئولا گۆن بُرزێن اَرشئے هُدایا پوره کن.

¹⁵ سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ، من ترا نجاتَ دئیان و تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.“

¹⁶ بله هُدا گۆن بدکارا چُشَ گوَشیت: ”ترا چِه هکّ اِنت که منی شَریَتئے رهبندانی هبرا بکنئے یا منی اَهد و پئیمانئے بارئوا چیزّے بگوَشئے؟

¹⁷ چیا که چه اَدب و تالیما بێزار ائے و منی هبرا پُشتا دئورَ دئیئے.

¹⁸ دُزّے که گندئے، دێمِت رۆشنَ بیت و گۆن زناکاران همراهَ بئے.

¹⁹ دپئے لگاما په بدیا یلهَ کنئے و زبانا په پرێبا.

²⁰ مُدام وتی براتئے هلاپا هبرَ کنئے، وتی ماتئے چُکّئے سرا بُهتامَ جنئے.

²¹ تئو اے کار کرتگ‌اَنت و من هچّ نگوَشت، هئیالِت کرت که من تئیی پئیمێنے آن. بله نون ترا ملامتَ کنان و تئیی مئیار و گناهان تئیی چمّانی دێما اێرَ کنان.

²² ”او هُدا شمشتگێنان! اے هبرا نشان کنێت، اگن نه، شمارا چُنڈ چنڈَ کنان و کَس شمارا رَکّێنتَ نکنت.

²³ آ کَس که شُگرگزاریئے کُربانیگا پێشَ کنت هما منا شان و شئوکتَ دنت، په وت راهے تئیارَ کنت و من آییا هما نجاتا پێشَ داران که چه منی نێمگا اِنت.“