زَبور 40 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُداوندا نۆکێن سئوتے منی دپا دات

په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. داوودئے زَبور.

¹ گۆن سَبرے په هُداوندا ودارُن کرت، دێمی گۆن من ترّێنت و منی پریاتی اِشکت.

² منا چه جُهلانکێن کَلّێا در آورتی، چه گِل و گنداپا، منی پادی تلارێئے سرا اۆشتارێنت و گامی مُهر کرتنت.

³ نۆکێن سئوتے منی دپا داتی، مئے هُدائے ستا و سنائے شئیر. بازێنے گندیت و منّیت و هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.

⁴ بَهتاور هما اِنت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت و دێما گۆن پُرکبرێنانَ نکنت، گۆن همایان که درۆگێن هُدایانی رَندگیریا گُمراه اَنت.

⁵ او هُداوند، او منی هُدا! تئو په ما بازێن اَجَبێن کار و شئورے کرتگ، هچکَس تئیی مَٹّ بوتَ نکنت. اگن بلۆٹان تئیی کارانی بارئوا جار بجنان و هبر بکنان، همینچُک باز اَنت که چه هسابا در اَنت.

⁶ ترا په هئیرات و کُربانیگا هاجتے نێست، بله منی گۆشِت پَچ کرتگ، سۆچگی کُربانیگ و گناهانی کُربانیگِت نلۆٹتگ.

⁷ گڑا گوَشتُن: ”من آتکگ و تئیار آن، منی بارئوا کتابئے تومارا نبیسگ بوتگ.

⁸ او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت، تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“

⁹ رَکّێنگ و نجاتئے وشّێن هالُن مزنێن دیوانا جار جتگ. او هُداوند! هما ڈئولا که تئو زانئے من وتی دپ لگام نجتگ.

¹⁰ تئیی رَکّێنۆکێن مَدَتُن وتی دلا چێر نداتگ، تئیی وپاداری و نجاتبکشیئے بارئوا هبرُن کرتگ و چه مزنێن دیوانا تئیی مِهر و وپااُن نپۆشێنتگ.

¹¹ او هُداوند! منا چه وتی رهمتا زِبهر مکن، تئیی مِهر و وپا تان اَبد منا اێمن بدارات.

¹² چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ، مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان، چه منی سرئے مودان گێش اَنت، منی دل کپتگ.

¹³ او هُداوند! مهربانی کن و منا برَکّێن. هُداوندا! زوتّ په منی مَدَتا بیا.

¹⁴ آ سجّهێن که منی کۆشئے رندا اَنت و منی مرکا لۆٹنت سرجهل و شرمسار باتنت، آ که منی سیه‌رۆچیئے پدا اَنت پُشتا برئوات و رسوا باتنت.

¹⁵ آ که منی سرا ”هه، ههَ“ کننت وتی سرجهلیا هئیران و هَبَکّه باتنت.

¹⁶ بله آ که تئیی شۆهازا اَنت سجّهێن تئیی بارگاها شادهی کنات و گَل و بال باتنت، آ که تئیی رَکّێنۆکێن مَدَتِش دۆست اِنت، مُدام بگوَشاتنت: ”هُداوند مزن اِنت.“

¹⁷ من گریب و هاجتمند آن، هُداوندا منی هئیال گوَر بات. تئو منی کُمک و رَکّێنۆک ائے. او منی هُدا! دێر مکن.