زَبور 4 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

دێما په ما رُژناگ کن

په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. گۆن زهی و سیمّی سازان. داوودئے زَبور.

¹ او منی دادرسێن هُدا! پَسّئو بدئے وهدے پریاتَ کنان. سکّی و سۆریانی وهدا منی دست و بانُزلِت پَچ کرتنت. منا مِهر و رهمت بَکش و دْوایانُن گۆش دار.

² او مردمان! تان کدێنا منی اِزَّت کَمشَرَپ کنگَ بیت؟ تان چنتا ناهودگیا دۆستَ دارێت و درۆگئے پدا گردێت؟ اۆشت...

³ بزانێت که هُداوندا هُدادۆست په وت زرتگ و جِتا کرتگ‌اَنت. وهدے هُداوندا تئوارَ کنان، آ اِشکنت.

⁴ هِژمئے تها گناه مکنێت. اێشیئے بدلا، وپسگئے وهدا، وتی دلا اے بارئوا پگر کنێت و آرام گرێت. اۆشت...

⁵ بَرهَکّێن کُربانیگ پێشکش کنێت و هُداوندئے سرا تئوکل.

⁶ بازێنے گوَشیت: ”کئے اِنت په ما نێکی بکنت؟“ او هُداوند! وتی دێما په ما رُژناگ کن.

⁷ تئو منی دل چه شادانیا سررێچ کرتگ، چه آیانی هما وهدئے شادانیا گێشتر که دان و گَلّه و تازگێن شرابِش باز ببنت.

⁸ آرامیا دراجَ کشّان و واب هم کپان، چیا که تهنا تئو، او هُداوند، منا اێمنیئے تها نندێنئے.