زَبور 39 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

منی رۆچانی هساب چی اِنت؟

په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. په یِدوتونا. داوودئے زَبور.

¹ گوَشتُن که ”پهرێزَ کنان تان گۆن وتی زبانا گناه مکنان. تان وهدے بدکارے منی کِرّا اِنت وتی دپا لگامَ کنان.“

² چُپّ و بێتئوار بوتان، تنتنا شرّێن هبرے هم نکرتُن، بله درد و اندۆهُن گێشتر بوتنت.

³ دلُن مان درونا جۆش جنگا اِنت. وهدے گێشتر پگرُنَ کرت، آسا شمالهَ کشّت، گڑا زبانُن پَچ بوت.

⁴ ”او هُداوند! منی آکبتا پدّر کن، منی رۆچانی هساب چی اِنت، بِلّ تان بزانان که چۆن زوتَّ گوَزنت.

⁵ تئو منی زِند بچیلّێئے کَدّا کرتگ، منی زِندمانئے سال، تئیی چمّا هچّ نه‌اَنت. سَدَّک آن که انسانئے زِند یک ساهے گێش نه‌اِنت.“ اۆشت...

⁶ بێشکّ انسان چۆ ساهگێا چکرّیت، بێشکّ که آ مُپت و ناهودگا تچ و تاگَ کنت، مُچّ و اَمبارَ کنت، بله نزانت که کئیا رسنت.

⁷ ”بله نون او هُداوند! من چِه چیزّئے ودارا آن؟ اُمێتُن تئیی سرا اِنت.

⁸ منا چه سجّهێن ناپرمانیان چُٹّێن و اَهمکانی کَلاگی مکن.

⁹ بێتئوار آن و دپا پَچَ نکنان، چیا که اے تئو کرتگ.

¹⁰ وتی زربتا چه منی سرا دور کن، که چه تئیی شهماتا تُستگ و کپتگان.

¹¹ تئو په هکّل انسانا چه گناها اَدبَ دئیئے و آییئے دۆستێنان هما پئیما کنئے که رمێز و ورۆکَ کنت. سدّک آن که انسانئے زِند ساه و دمے گێش نه‌اِنت. اۆشت...

¹² ”او هُداوند! منی دْوایا بِشکن و په کُمکا منی پریاتئے نێمگا دلگۆش کن، ارسانُن مشمۆش و بێتئوار مبئے. چیا که تئیی گوَرا مهمانێئے پئیما آن، دَرامدے، وتی پت و پیرێنانی ڈئولا.

¹³ وتی گَزبا چه من دور کن، تان چه جهانئے یله کنگا پێسر پدا گَل ببان.“