زَبور 32 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

بَهتاور هما اِنت که گناهی بَکشگ بوتگ‌اَنت

داوودئے شئیری گوَشتانک.

¹ بَهتاور هما اِنت که هُداوند چه آییئے ناشَریان سر گوَستگ و گناهی بَکشگ بوتگ‌اَنت.

² بَهتاور هما اِنت که هُداوند آییئے گناها هچبر هسابَ نئیاریت و آییئے اَرواها پرێبے مان نێست.

³ وهدے چُپّ و بێتئوار اتان هَڈّ و بندُن پوسّان اتنت، چه سجّهێن رۆچئے زاری و پریاتان.

⁴ چیا که رۆچ و شپ تئیی دست منی سرا سنگین اَت، سجّهێن تاگتُن هُشگا اَت، چۆ که گرماگئے تَپتئے چێرا ببان. اۆشت...

⁵ گڑا وتی گُناهُن تئیی درگاها مَنِّت و وتی ناپرمانیانُن چێر ندات. گوَشتُن: ”وتی گناه و سرکَشیان هُداوندئے گوَرا مَنّان“ و تئو منی گناهئے مئیارباری بَکشت. اۆشت...

⁶ پمێشکا، تان وهد و مۆه اِنت، هر هُدادۆست تئیی گوَرا دْوا بکنت، وهدے هارێن آپ چستَ بنت، هچ پئیما په آییا سر بوتَ نکننت.

⁷ تئو منی چێر بئیگئے جاگه ائے، چه سَکّی و تنگیان منا اێمنَ دارئے و گۆن آزاتیئے سئوت و زێملان گوَرامبازَ کنئے. اۆشت...

⁸ هُداوندَ گوَشیت: ”ترا هما راها سۆجَ دئیان که باید اِنت برئوئے، ترا شئور و سلاهَ دئیان و ترا چارانَ بان.

⁹ ناسرپدێن اسپ یا کَچَرئے پئیما مبئے، که تهنا گۆن لگام و مهارا رام کنگَ بیت، اگن نه، تئیی نزّیکا نئیئیت.“

¹⁰ بدکارئے رنج و اَزاب باز اَنت، بله هُداوندئے مِهر هماییئے چَپّ و چاگردا گیپت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.

¹¹ او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و شادان ببێت. او سجّهێن نێکدلان! شادهیئے گوانکا بُرز کنێت.