زَبور 30 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

مۆتکئے بدل ناچ و سُهبت

داوودئے زَبور. په مزنێن پرستشگاهئے وَپْکا سئوتے.

¹ او هُداوند! ترا شان و سئوکتَ دئیان، چیا که تئو منا چه جُهلانکیان چست کرت و نه‌اِشتِت دژمن منی سرا شادهی بکننت.

² او هُداوند، منی هُدا! تئیی گوَرا په کُمکا پریاتُن کرت و تئو منا چه ناجۆڑیا دْراه کرت،

³ منی اَرواه چه مُردگانی جهانا در آورت و چه آیانی نیاما که کَلّ و کبر بوتنت زندگ کرت.

⁴ او هُداوندئے دۆستداران! په هُداوندا نازێنک بجنێت، آییئے پاک و پَلگارێن نامئے شُگرا بگرێت.

⁵ چیا که هِژمی دمانے و مِهر و رهمتی اُمرئے دْراجیا. بیت که سجّهێن شپے په گرێوگ بگوَزیت، بله بامگواها شادهی وتی چهرگا زاهرَ کنت.

⁶ من وتی آسودگیئے وهدا گوَشت: ”هچبر لرزێنگَ نبان.“

⁷ او هُداوند! تئو منا چه وتی مِهر و رهمتا مُهرێن کۆهێئے پئیما اۆشتارێنتگ‌اَت، بله وهدے وتی دێمِت چه من ترّێنت، تُرستُن.

⁸ او هُداوند! ترا تئوارُن جت، تئیی گوَرا زاری و پریاتُن بُرز کرت:

⁹ ”منی مرکا چِه سوتّے مان و کبرئے تها منی اێر رئوگا چۆنێن پایدگے؟ زانا، هاک ترا ستا دنت؟ جارَ جنت که تئو وپادار ائے؟

¹⁰ او هُداوند! بِشکن و منی سرا مهربان بئے. هُداوندا! منی مَدَت کنۆک بئے.“

¹¹ تئو منی مۆتک ناچ و سُهبتے کرت، سوگی گُد و پۆشاک در کرت و منا گۆن شادمانیا پۆشێنت،

¹² تانکه منی اَرواه ترا ستا بدنت و بێتئوار مبیت. او هُداوند، منی هُدا! تان اَبد تئیی شُگرا گران.