زَبور 28 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

پِریات

داوودئے زَبور.

¹ او هُداوند، او منی تلار! ترا تئوارَ کنان، چه من نادلگۆش مبئے. اگن تئو بێتئوار ببئے، همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.

² منی پریات و زاریئے تئوارا گۆش دار، وهدے چه تئو مَدَتَ لۆٹان و وتی دستان دێم په تئیی پاکێن بارگاها بُرزَ کنان.

³ منا بدکارانی همراهیا گِرّان مکن و مکَشّ، هما که رَدێن کارَ کننت و گۆن همساهگان چه سُهل و سَلاها هبرا اَنت، بله دلِش چه شِرّ و شۆرا پرّ اِنت.

⁴ کرتگێن کارانی مُزّااِش بدئے، همسَنگ گۆن آیانی بدێن کاران، دستئے کرتگێنانی مُزّااِش بدئے، آیانی کارانی کَدّا.

⁵ پمێشکا که هُداوندئے کارانی پرواها نکننت، آییئے دَزهُنرئے کارانی هاترا ندارنت، آ اِشان تباهَ کنت و هچبر په رُست و رُدۆما نئیلیت.

⁶ هُداوندا ستا بات، چیا که منی پریات و زاریئے تئواری اِشکتگ.

⁷ هُداوند منی زۆر و اسپر اِنت، دلُن آییئے سرا تئوکلَ کنت و مَدَتُن رَستگ. دل چه شادمانیا سررێچ اِنت و گۆن وتی سئوت و نازێنکان آییئے شُگرا گران.

⁸ هُداوند وتی مردمانی زۆر و توان اِنت، په رۆگن پِر مُشتگێنا رکّگئے کلاتے.

⁹ وتی مردمان برَکّێن و وتی کئوما برکت بدئے، آیانی شپانک بئے و تان اَبد وتی کۆپگا بجّلِش.