زَبور 27 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُداوند منی رُژن و رَکّێنۆک اِنت

داوودئے زَبور.

¹ هُداوند منی رُژن و رَکّێنۆک اِنت، چه کئیا بترسان؟ هُداوند منی زِندئے کلات اِنت، چه کئیا بیمّے ببیت؟

² وهدے بدکار هملهَ کننت که منی جسم و جانا بدِرّنت و اێر ببرنت، وهدے دژمن و بدواه منی سرا اُرُشَ کننت، آ وت ٹگلَ ورنت و کپنت.

³ بِلّ که لشکرے منی چاگردا وتی گِدانان مِکّ بکنت، اَنگت منی دلَ نلرزیت، اگن جنگے هم منی سرا بکپیت، اَنگت دلجم آن.

⁴ چه هُداوندا یک چیزّے لۆٹتگُن و همِشیئے پد و رندا بان، که وتی زِندئے سجّهێن رۆچان هُداوندئے لۆگا جهمنند ببان، تانکه هُداوندئے زێباییا بگندان و پرستشگاها چه هماییا رهشۆنی بلۆٹان.

⁵ چیا که سکّی و سۆریانی رۆچا منا وتی ساهگا داریت، وتی تمبوئے تها چێرَ دنت و تلارێئے سرا بُرزا اۆشتارێنیت.

⁶ نون دژمنانی انگرّا سرپرازَ بان و گۆن شادمانیانی کوکّارا آییئے تمبوئے تها کُربانیگَ کنان، هُداوندا په سئوت و سازَ نازێنان.

⁷ او هُداوند! وهدے پریاتَ کنان منی تئوارا بِشکن، منی سرا رهم کن و پَسّئو بدئے.

⁸ تئو گوَشتگ: ”منی چِهرگئے شۆهازا ببئے.“ دلَ گوَشیت: ”هُداوندا! تئیی چِهرگئے شۆهازا آن.“

⁹ دێما چه من چێر مدئے، وتی هزمتکارا گۆن هِژم پِر مترّێن، تئو که منی مَدَتکار بوتگئے. او منی رَکّێنۆکێن هُدا! منا دئور مدئے و یله مکن.

¹⁰ اگن مات و پت هم منا یله بکننت، هُداوند وت منا زوریت و دستَ گیپت.

¹¹ او هُداوند! وتی راها منا سۆج دئے، دژمنانی سئوَبا منا راست و تچکێن راها رهشۆن بئے.

¹² په دژمنانی واهگا منا یله مکن، چیا که درۆگێن شاهد منی هلاپا پاد آتکگ‌اَنت که جنگ و چۆپئے آسا دمنت.

¹³ دلجم آن که هُداوندئے نێکیا زندگێنانی زمینا گندان.

¹⁴ هُداوندئے ودارا بئے، زۆرمند بئے و دلا ڈَڈّ کن. هئو! هُداوندئے ودارا بئے.