زَبور 22 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

تئو چیا منا تهنا اِشت؟

په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. داوودئے زَبور. ”سَهَرگاهی آسکئے“ تَرزئے سرا.

¹ او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چیا منا تهنا اِشت؟ په چے چه منی رَکّێنگا دور ائے، چه منی آه و پِریاتان سکّ جتا ائے.

² او منی هُدا! سجّهێن رۆچا پریاتَ کنان و تئو پَسّئوے ندئیئے، سجّهێن شپا هم، بله آرامَ نگِران.

³ اَنگت هم تئو پاک و پَلگار ائے، بنی اِسراییل ترا نازێنیت که تئو په بادشاهی نِشتگئے.

⁴ مئے پتان تئیی سرا تئوکل کرت، تئیی سرا تئوکلِش کرت و تئو رَکّێنتنت.

⁵ تئیی درگاها پریاتِش کرت و رکّتنت، تئیی سرا تئوکلِش کرت و پَشَل و شرمندگ نبوتنت.

⁶ زانا، من انسانے نه‌آن، کرمے آن؟ مردمانی دێما سُبکّ آن و کئومئے چمّا بےاِزّت.

⁷ هرکَس که منا گندیت کلاگ و ریشکند کنت. دپا چۆٹَ کننت، سرا سُرێننت و گوَشنت:

⁸ ”اَنگت وتی اۆست و اُمێتا په هُدایا بند، بِلّ آ ترا برَکّێنیت، برَکّێنیت اگن ترا دۆستَ داریت.“

⁹ بله تئو منا چه ماتئے لاپا در آورت و ماتئے سێنَگا آسودگی دات.

¹⁰ چه پێدایشا تئیی بَڈّا دئور دئیگ بوتان، چه ماتئے لاپا منی هُدا بوتگئے.

¹¹ چه من دور مبئے، چیا که سکّی و سۆری نزّیک اِنت و کَسّے په کُمکا نێست.

¹² بازێن نَرێن گۆکێا منی چپّ و چاگرد گپتگ، باشانئے سرڈگارئے زۆراورێن گۆکان منا اَنگِرّ کرتگ،

¹³ وتی پْراهێن دپِش په من پَرُّپتگ، گُرّۆک و دِرّۆکێن شێرانی پئیما.

¹⁴ چۆ که آپا رێچگ و تالان بوتگان سجّهێن هَڈُّن چه بندان در آتکگ‌اَنت. دلُن چۆ که مۆما آپ اِنت و سێنَگا سۆچیت.

¹⁵ زۆر و تاگتُن کونزگی چُنڈے که هُشک بوتگ و زبانُن نُکّا لَچّتگ، منا مرکئے هاکا واپێنتگِت.

¹⁶ کُچکان منی چپّ و چاگرد گپتگ، شِرّ و بدکارانی رُمبا اَنگِرّ آن، منی دست و پادِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگ‌اَنت،

¹⁷ وتی سجّهێن هڈّان شمار کرتَ کنان. آیان وتی ٹێلگ په من سکّ کرتگ‌اَنت،

¹⁸ منی پُچّان وتی نیاما بهرَ کننت و جامگئے سرا پالَ جننت.

¹⁹ بله تئو، او هُداوند! دور مبئے. او منی زۆر و تئوکل! په منی کُمکا اِشتاپ کن.

²⁰ منی اَرواها چه زَهم و شمشیرا برَکّێن و منی زندگیا چه کُچکانی زُلم و زۆراکیا.

²¹ منا چه شێر و مزارانی دپا نجات بدئے، که تئو منا چه وَهشیێن کاییگرانی کانٹان رَکّێنتگ.

²² تئیی ناما په وتی براتان جارَ جنان و مُچّیئے نیاما ترا نازێنان.

²³ شما، او هُداتُرسان! آییا بنازێنێت. او آکوبئے سجّهێن چُکّ و اۆبادگان! آییا اِزّت و شان بدئیێت. او اِسراییلئے پدرێچان! آییئے هئیبتا بچارێت.

²⁴ چیا که آییا چه سِتم دیستگێنئے بزّگیا پُشت نکرتگ و دێمی چه آییا نترّێنتگ. پریاتی که کرتگ آییا اِشکتگ‌اَنت.

²⁵ مزنێن دیوانا منی ستا و سنا په تئو اِنت، وتی کئولان همایانی دێما سَرجمَ کنان که هُداتُرس اَنت.

²⁶ بێکِبر و دَربێش وراکَ ورنت و سێرَ بنت و آ که هُدایا شۆهازَ کننت آییا نازێننت. شمئے دل تان اَبد زندگ بات.

²⁷ زمینئے چارێن کُنڈ آییا یاتَ کننت و دێم په هُداوندا پِرَ ترّنت، سجّهێن کئومانی هاندان و کُٹُم آییئے بارگاها سرا جَهلَ کننت.

²⁸ چیا که بادشاهی هُداوندئیگ اِنت و هما اِنت که کئومانی سرا هاکمیَ کنت.

²⁹ زمینئے سجّهێن زۆراور وراکَ ورنت و آییئے دێما کپنت، هاکیێن انسان کۆنڈانَ کپیت، هما که وتا، وت زندگ داشتَ نکنت.

³⁰ آیۆکێن نَسل آییئے هزمتا بنت، دێمی پدرێچ هُداوندئے بارئوا سهیگ کنگَ بنت و

³¹ په آیان که اَنگت ودی نبوتگ‌اَنت آییئے اَدل و اِنساپا جارَ جننت. گوَشنت: ”آ هما اَت که اے کاری کرت.“