زَبور 19 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُداوندئے شَریَت تمان و بےائیب اِنت

په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. داوودئے زَبور.

¹ آسمان هُداوندئے شان و مزنیا پدّرَ کنت، بُرزێن اَرش آییئے دستئے کاران.

² اے رۆچ په آ رۆچا هبر رئوانَ کنت و اے شپ په آ شپا زانت و هِکمت درشانَ کنت،

³ نه هبرے و نه گالے، آیانی تئوار اِشکنگَ نبیت.

⁴ پدا هم آوازِش سَرجمێن زمینا شنگ و تالانَ بیت و هبرِش تان جهانئے گُڈّی مرز و سیمسرانَ رسنت. په رۆچا، هُدایا آسمانا تمبوے بستگ،

⁵ رۆچ سالۆنکێئے پئیما چه وتی کِلّهبندا درَ کئیت و چۆ که پهلوانے شادان مئیدانَ کنت.

⁶ چه آسمانئے یک گوَرێا درَ کئیت و تان آ دگه گوَرا چهرَ وارت، هچ چیزّے چه آییئے هُرم و گرمیا چێر نه‌اِنت.

⁷ هُداوندئے شَریَت تمان و بےائیب اِنت و جسم و جانا بۆدَ کاریت. هُداوندئے هُکم پُراِهتبار اَنت و کَمزانتان دانا و اَگلمند کنت.

⁸ هُداوندئے رهبند راست اَنت و دلا شادانَ کننت. هُداوندئے پرمان پاک اَنت و چمّان رُژناگَ کننت.

⁹ هُداوندئے تُرس پاک اِنت و تان اَبد پایدار. هُداوندئے پرمان برهکّ اَنت و سَرجمیا اَدل،

¹⁰ چه تلاها دلکشتر، تنتنا چه اَسیلێن زرّ هم، چه شَهدا شیرکنتر، تنتنا چه بێنگئے کُدامئے هر ترَمپا وَشتر.

¹¹ تئیی هزمتکارا چه آیان ڈاه و هُشدارَ رسیت و گۆن آیانی دارگا مزنێن مُزّے.

¹² کئے اِنت آ که وتی رَدیان بزانت و سرپد ببیت؟ منا چه وتی نزانتگێن گناهان پاک و سَلّه کن.

¹³ وتی هزمتکارا چه گُروناک و پُرکِبرێن کار و کِردان بدار، مئیل که منی سرا بالادست ببنت. هما وهدا تمان و بےائیبَ بان و چه هر مزنێن گناها پاک.

¹⁴ او هُداوند! منی دپئے هبر و دلئے پگر و هئیال تئیی دلا بننداتنت، تئو که منی تلار و پُشت و پناه ائے.