زَبور 17 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

تئیی بانزُلانی چێرا

داوودئے دْوا.

¹ او هُداوند! منی برهکّێن پریاتان بِشکن و نالگانُن گۆش دار، دْوایانُن بِشکن، که چه بێریاێن دپ و لُنٹان درَ کاینت.

² چه تئیی بارگاها منا دادرسی و آزاتی سر بات، چمِّت راستێنا بگنداتنت.

³ تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپ‌پاسان منی چارگا آتکگئے، منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ، اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.

⁴ مردمانی کار هر چے که بیت، بله من چه تئیی لُنٹانی گالا وتا چه زالِمانی راها دور داشتگ.

⁵ منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگ‌اَنت.

⁶ او هُدا! ترا لۆٹان، چیا که تئو منا پَسّئوَ دئیئے، گۆش دار و هبرانُن بِشکن.

⁷ وتی مِهرئے اَجَبَّتیا پێش بدار! تئو همایانَ رکێنئے که چه وتی دژمنان تئیی گوَرا مئیار و باهۆٹَ بنت.

⁸ منا چۆ وتی چمّا بسمبال و وتی بانزُلانی ساهگا چێر بدئے،

⁹ چه آ بدکاران که منا گار و گُمسارَ کننت و چه هما جئورێن دژمنان که منا اَنگرِّش کرتگ.

¹⁰ آ وتی سِنگێن دلان مُهرَ کننت و آیانی زبان پُرکِبر و گُروناکێن هبرَ کنت.

¹¹ منی پدِش گپتگ‌اَنت و همے انّون منا اَنگرِّش کرتگ، چمِّش په من دۆتکگ تان زمینا دئورُن بدئینت.

¹² آ شێرێئے پئیما اَنت که په شکارا شُدیگ اِنت، ورناێن شێرێئے پئیما که کمینا نِشتگ،

¹³ او هُداوند! جاه جَن، اِشانی دێما در آ و زمینا بجنِش، گۆن وتی زَهما منا چه بدکاران برَکّێن.

¹⁴ هُداوندا! منا چه اے پئیمێن مردمانی دستا آزات کن، چه اے دنیائے مردمان که نسیبِش تهنا همے دنیا اِنت و بسّ، که لاپانِش چه وتی هزانگا سێرَ کنئے، چُکِّش بازَ بنت و آیانی پَشت کپتگێن چیزّ په چُکّانِشَ رسیت.

¹⁵ بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان، آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.