زَبور 147 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُداوند پْرُشته‌دِلان دْراهَ کنت

¹ هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا، مئے هُداوندئے نازێنگ چۆن وشّ اِنت و آییئے ستا کنگ دلکشّ.

² هُداوند اورشَلیما چه نۆکسرا اَڈَّ کنت و اِسراییلئے دَرانڈێهان یکجاهَ کنت.

³ پْرُشته‌دِلان دْراهَ کنت و ٹپّانِشَ بندیت.

⁴ اِستاران هسابَ کنت و هر یکّێا په نام تئوارَ کنت.

⁵ مئے هُداوند مزن اِنت، زۆری بێکِساس، آییئے زانت و زانگا کدّ و کِساس نێست.

⁶ هُداوند بێکِبران کُمکَّ کنت، بله بدکاران زمینا دئورَ دنت.

⁷ هُداوندا گۆن شُگرگزاری بنازێنێت، په مئے هدایا سرۆز و چَنگ بجنێت.

⁸ آ، آسمانا گۆن جمبرَ پۆشێنیت و زمینا هئورَ بَکشیت و کۆهانی سرا سبزگَ رۆدێنیت.

⁹ آ، هئیوانان وراکَ دنت و گوَراگان هم، وهدے پریاتَ کننت.

¹⁰ آ، اسپانی زۆرا گَلَ نبیت و نه که جنگۆلانی پادان.

¹¹ هُداوند همایانی سرا وشَّ بیت که چه آییا تُرسنت و سجّهێن اۆست و اُمێتِش گۆن آییئے مِهرا اِنت.

¹² او اورشَلیم! هُداوندا ستا کن، او سَهیون! هُداوندا بنازێن.

¹³ هما تئیی دروازگانی کڑیان مُهرَ داریت و تئیی دیوالانی تها، تئیی چُکّان برکتَ دنت.

¹⁴ تئیی مَرز و سیمسران اێمنَ کنت و ترا چه گهترێن گندما سێرلاپَ کنت.

¹⁵ وتی هُکما زمینا راهَ دنت و آییئے هبر تێزیا شِنگَ بیت.

¹⁶ برپا چۆ پژما شِنگَ کنت و نۆدا پُرئے پئیما شانکَ دنت.

¹⁷ ترۆنگلا نانئے هوردگانی پئیما اێرَ دنت، کئے آییئے برپێن سارتیئے دێما اۆشتاتَ کنت؟

¹⁸ وتی هبرا راهَ دنت و هر چیزّ آپَ بیت، وتی گواتا دێمَ دنت و آپَ رُمبنت و تچنت.

¹⁹ وتی هبرا په آکوبا آشکارَ کنت و وتی هُکم و پرمانا په اِسراییلا.

²⁰ اے کاری په دگه هچّ کئومێا نکرت و اے دگه کئوم آییئے رهبندانَ نزاننت. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.