زَبور 145 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُداوند مزن اِنت

ستا و سنا. داوودئے زَبور.

¹ تئیی شان و شئوکتا نازێنان، او منی هُدا! او بادشاه! تئیی ناما سَتا کنان، اَبد تان اَبد.

² ترا هر رۆچَ نازێنان و تئیی ناما ستا کنان، اَبد تان اَبد.

³ هُداوند مزن اِنت و ستائے باز لاهک، کَسّ آییئے مزنیا کَدّ و کِساس کرتَ نکنت.

⁴ نَسلے په دومی نَسلا تئیی کارانی ستایا کنت و تئیی مزنێن کارانی کسّهانَ کاریت.

⁵ من تئیی مزنێن شان و شئوکتئے سرا پِگرَ کنان، تئیی باکَمالێن کارانی سرا.

⁶ تئیی باکَمالێن کارانی زۆراوری هَمُک زبانئے سرا اِنت و من تئیی مزنێن کارانی جارا جنان.

⁷ تئیی مزنێن شَرّیانی کِسّهانَ کارنت و تئیی اَدلئے سئوتا جننت.

⁸ هُداوند مهربان و رهم کنۆک اِنت، هِژم گرگا دێرَ کنت و مِهری باز اِنت.

⁹ هُداوند گۆن سجّهێنان نێک اِنت و وتی سجّهێن اَڈّ کرتگێنانی سرا رهمَ کنت.

¹⁰ او هُداوند! تئیی دستئے همُک کار تئیی شُگرا گیپت، تئیی وپادار ترا نازێننت.

¹¹ تئیی بادشاهیئے شان و شئوکتئے هبرا کننت و تئیی زۆرئے مِسالانَ دئینت،

¹² تانکه سجّهێن بنی‌آدم تئیی زۆراورێن کاران جار بِجننت، تئیی بادشاهیئے شان و شئوکتا.

¹³ تئیی بادشاهی اَبدی بادشاهیے و تئیی هاکمی نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.

¹⁴ هرکَس که کپیت، هُداوند آییا داریت و هرکَس که لگَتمال اِنت، هُداوند آییا چستَ کنت.

¹⁵ سجّهێنانی چمّ په تئو سکّ اَنت و تئو آیانی رۆزیگا په وهدَ بَکشئے.

¹⁶ تئو وتی دستا پچَ کنئے و هر زندگێنئے واهگان پورهَ کنئے.

¹⁷ هُداوند وتی همُک راها آدل اِنت، وتی سجّهێن کاران وپادار.

¹⁸ هرکَس که هُداوندا تئوارَ کنت، هُداوند، آییئے نزّیکّا اِنت، هرکَس که په دل و سِتک آییا تئوارَ کنت.

¹⁹ هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.

²⁰ هُداوند وتی سجّهێن دۆست دارۆکانی نِگهپان اِنت و سجّهێن بدکاران تباهَ کنت.

²¹ منی دپ هُداوندا نازێنیت، سجّهێن سَهدار آییئے پاکێن ناما ستا بدئیاتنت، اَبد تان اَبد.