زَبور 142 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

منا چه کئیدا در کن

داوودئے شئیری گوَشتانک، هما وهدا که گارئے تها اَت. دْواے.

¹ هُدائے بارگاها زار و پریاتَ کنان و چه هُداوندا رهمَ لۆٹان.

² وتی گِلَگان هماییئے بارگاها کنان و وتی سکّی و سۆریان هماییا گوَشان.

³ اَرواه که منی باتِنا بێوارَ بیت، تئو ائے که منی راهئے رهشۆن ائے. هما راها که منَ رئوان په من دامے چێرِش گێتکگ.

⁴ منی راستێن نێمگا بچار، کسّ نێست که منی هئیالا ببیت. منا پناه نێست و کسّ منی زِندئے پگرا نه‌اِنت.

⁵ او هُداوند! تئیی بارگاها پریاتَ کنان و گوَشان: ”تئو منی پناهجاه ائے و زندگێنانی زمینا منی بهر.“

⁶ منی پریاتا گۆش دار که من مزنێن سکّی و سۆریان کپتگان. منا چه آ مردمان برکّێن که منی رندا کپتگ‌اَنت، چێا که چه من زۆرمندتر اَنت.

⁷ منا چه کئیدا در کن که تئیی ناما بنازێنان. گڑا پهرێزکار منی چپّ و چاگردا مُچَّ بنت که تئو په من نێکیَ کنئے.