زَبور 141 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

منی دلا مئیل که دێم په بدکاریا برئوت

داوودئے زَبور

¹ او هُداوند! ترا تئوارَ کنان، زوتّ په من بیا. وهدے ترا تئوارَ کنان، منی تئوارا گۆش دار.

² منی دْوا تئیی بارگاها چۆ سۆچکیا کبول بات و منی چِست بوتگێن دست، بێگاهئے کُربانیگئے پئیما.

³ هُداوند! په منی دپا نِگهپانے بدار و منی لُنٹانی دروازگئے دپا پاسپانی بکن.

⁴ منی دلا مئیل که دێم په بدکاریا برئوت و من بدکارانی همراهیا سِلّێن کاران گۆن ببان، منا آیانی وشتامێن چیزّانی ورگا مئیل.

⁵ بِلّ منا پهرێزکارے شهمات بجنت، اے رهمے، بِلّ منا هکّل بدنت، اے په منی سرا رۆگنے، من چه اشیا انکارَ نکنان، انگت منی دْوا، بدکارانی کارانی هلاپا بیت.

⁶ اِشانی هاکم، چه تلاران جهلاد دئور دئیگَ بنت، گڑا زاننت که منی هبر شَرّ و راست اَنت.

⁷ گوَشنت: ”انچش که یکّے زمینا ننگارَ کنت و دِرّیت، مئے هڈّ، مُردگانی جهانئے دپا شنگ و شانگ بوتگ‌اَنت.“

⁸ بله منی چمّ ترا سکّ اَنت، هُداوند، او هُداوند! تئیی مئیارَ بان، منا مرکئے دستا مدئے.

⁹ منا چه هما داما برکّێن که بدکاران چێر گێتکگ، چه آیانی تَلکا.

¹⁰ بدکار وت، وتی دامان کپاتنت و من په سلامتی بگوزاتان.