زَبور 138 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُداوندئے شُگرا گرێن

داوودئے زَبور.

¹ او هُداوند! چه دلئے جُهلانکیا تئیی شُگرا گِران، هُدایانی بارگاها ترا په سئوتَ نازێنان.

² دێم په تئیی پاکێن پرستشگاها کۆنڈانَ کپان و تئیی ناما نازێنان په تئیی مِهر و وپاداریا که تئو وتی نام و وتی مُهرێن اَهد و کَرار چه سجّهێن چیزّان گێشتر مزنی بَکشاتگ.

³ هر وهدا که ترا گوانکُن جتگ تئو منا پَسّئو داتگ، منی دل مزن کرتگ و منا زۆر و واک بَکشاتگ.

⁴ هُداوند! جهانئے سجّهێن بادشاه تئیی شُگرا بگراتنت، هما وهدا که تئیی هبرا اِشکننت.

⁵ تئیی کارانی ستایا سئوت بجناتنت، که هُداوندئے شان مزن اِنت.

⁶ هرچُنت که هُداوند مَزَن‌شان اِنت، بله بێکِبران په رهمَ چاریت و گُروناکان چه دورا پجّاهَ کاریت.

⁷ هرچُنت که سَکّی و سۆریانی تها گَردان، بله تئو منا زندگَ دارئے. تئو منی دژمنانی هِژمئے هلاپا وتی دستا شهارئے و گۆن وتی راستێن دستا منا رَکّێنئے.

⁸ هُداوند منا رَکّێنیت. هُداوند! تئیی مِهر اَبدمان اِنت، وتی دستانی کاران بَند مکن.