زَبور 137 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هداوندئے سئوتان چۆن جتَ کنێن؟

¹ بابِلئے کئورانی کَشا، ما نِشت و گرێت، وهدے ما سَهیون یات کُرت.

² ما درچکانی سرا وتی سرۆز و چَنگ دْرتکنت،

³ که مئے بندیگ کنۆکان مارا گوَشت: ”سئوت بجنێت،“ که مئے آزار دئیۆکان چه ما شادهیئے سئوت لۆٹِت. گوَشتِش: ”په ما چه سَهیونئے سئوتان یکّے بجنێت.“

⁴ ما که دَرانڈێه اێن، هُداوندئے سئوتان چۆن جتَ کنێن؟

⁵ او اورشَلیم! اگن من ترا شمُشت، منی راستێن دست وتی هُنرا بشمۆشات.

⁶ منی زبان نُکّا بلِچّات اگن ترا یات مکنان و اگن اورشَلیما وتی مسترێن شادهی سرپد مبان.

⁷ او هُداوند! یاتا بدار که اورشَلیمئے کپگئے رۆچا اِدومیان چے کرت. ”پرۆشێتی“ آیان گوَشت، ”چه بُنا پرۆشێتی.“

⁸ او بابِلئے جنکّ! تئو زوتّ دێم په تباهیا رئوئے، بَهتاور هما اِنت که ترا سِزا دنت، هما چیزّانی سزایا که تئو گۆن ما کرتگ‌اَنت.

⁹ بَهتاور هما اِنت که تئیی چُکّانَ زوریت و تلارانی سرا جنت.