زَبور 132 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

هُداوندا سَهیون گچێن کرتگ

دێم په اورشَلیما برزاد رئوگئے سئوتے.

¹ او هُداوند! داوودا یات کن و آییئے سَکّی و سۆریان.

² گۆن هُداوندا سئوگندے وارتی و گۆن آکوبئے زۆرمندێن هُدایا کئولی کرت و گوَشتی:

^3-5 ”تانکه په وتی هُداوند، په آکوبئے زۆرمندێن هُدایا لۆگے اَڈّ مکنان، وتی جِندئے لۆگا نرئوان، وتا آرام کنگا نئیلان، چَمّان نَزَّ نئیاران، مِچاچان ڈُکّگا نئیلان.“

⁶ بچار، ما اِپْراتَهئے شهرا اَهد و کَرارئے پێتیئے زِگر اِشکت و جاهارئے سرڈگارا دَر گێتک.

⁷ ”بیاێت آییئے لۆگا رئوێن و آییئے پادانی پدگئے دێما سُجدهَ کنێن و گوَشێن:

⁸ ’هُداوند! جاه جن و وتی آسودگیئے جاگها بیا گۆن وتی زۆرئے اَهد و کَرارئے پێتیا.

⁹ تئیی دینی پێشوایان پهرێزکاریئے پۆشاک گوَرا بات و تئیی وپادارێن هزمتکار شادهیئے کوکّار بکناتنت.‘“

¹⁰ په وتی هزمتکار داوودا بچار وتی ”رۆگن پِر مُشتگێنا“ دئور مدئے.

¹¹ هُداوندا گۆن داوودا سئوگندے وارت، کئولے کرتی و چه وتی زبانا نبجّیت، که: ”من چه تئیی اۆبادگان یکّے تئیی بادشاهی تهتا نادێنان.

¹² اگن تئیی چُکّ، منی اَهد و کَرارئے سرا بۆشتنت و منی هما رهبندانی رندگیریا بکننت که منِش سۆجَ دئیان، گڑا تئیی اۆبادگ، تئیی بادشاهی تهتا نندنت، تان اَبد.“

¹³ چێا که هُداوندا سَهیون در چتگ و په وتی منندجاها دۆستی بوتگ، گوَشتگی:

¹⁴ ”اے منی آرامجاه اِنت، تان اَبد. من همِدا وتی بادشاهی تهتا نِندان چێا که دۆستُنَ بیت.

¹⁵ من اشیا برکتَ دئیان و آبادَ کنان اِشیئے گریبان لاپ‌سێرَ کنان.

¹⁶ من اِشیئے دینی پێشوایان رَکّگئے پۆشاکا گورا دئیان و اِشیئے وپادارێن مردم په شادهی کوکّارَ کننت.

¹⁷ من اِدا په داوودا کانٹے رۆدێنان و په وتی ”رۆگن پِر مُشتگێنا“ چراگے رۆکَ کنان.

¹⁸ اِشیئے دژمنان، شرمساریئے پۆشاکا گورا دئیان و اِشیئے سر گۆن دْرپشۆکێن تاجێا بُرزَ بیت.“