زَبور 119 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

تئیی شَریَت منا دۆست اِنت

¹ بَهتاور اَنت هما که راهِش راست اَنت و هُداوندئے شَریَتئے هسابا گَردنت.

² بَهتاور اَنت هما که هُداوندئے پرمانانَ منّنت و په سِتک و دل آییئے شۆهازا اَنت،

³ هما که هچّ نااِنساپیَ نکننت و آییئے راها رئونت.

⁴ تئو وتی رهبند داتگ‌اَنت که په سرجمیا آیانی رَندگیری کنگ ببیت.

⁵ په تئیی هُکمانی برجاه دارگا منی راه مُهر و مُهکم باتنت.

⁶ گڑا آ وهدا که تئیی سجّهێن هُکمانی نێمگا چاران، شرمسارَ نبان.

⁷ گۆن تچکێن دلێا تئیی شُگرا گِران، وهدے تئیی آدلێن پرمانان دَر بَرانَ بان.

⁸ تئیی هُکمانی رَندگیریا کنان منا پَهک یله مکن.

⁹ ورناێن مردمے چۆن وتی راها پاک داشتَ کنت؟ گۆن تئیی هبرئے رَندگیریا.

¹⁰ ترا په سِتک و دل شۆهازَ کنان، منا مئیل که تئیی هُکمانی راها یله بکنان.

¹¹ من تئیی هبر وتی دلا اَمبار کرتگ‌اَنت که تئیی هلاپا گناه مکنان.

¹² ترا ستا بات، او هُداوند! وتی هُکمان منا سۆج دئے.

¹³ من چه تئیی دپا در آتکگێن سجّهێن هُکمان دپِ وتَ گوَشان.

¹⁴ چه تئیی پرمانانی منّگا انچۆ شادانَ بان که چه مزنێن گنجێا.

¹⁵ تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان و تئیی راهانَ چاران.

¹⁶ چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.

¹⁷ وتی هزمتکارئے سرا مهربان بئے تانکه زندگ بمانان و تئیی هبرئے پرمانبرداریا بکنان.

¹⁸ منی چمّان پَچ کن که تئیی شَریَتئے باکَمالێن چیزّان بگندان.

¹⁹ من زمینا درامَدے آن، وتی هُکمان چه من چێر مدئے.

²⁰ په تئیی هُکمان منی اَرواه مُدام زهیران درُشتگ.

²¹ تئو گُروناکێن مردمان هکّلَ دئیئے، هما نالت بوتگێنان که تئیی هُکمانی راها یلهَ کننت.

²² سُبکّی و کَمشَرَپیا چه من دور کن، چێا که من تئیی پرمانانَ مَنّان.

²³ هرچُنت که هاکم هۆرَ نِندنت و منی هلاپا پندلَ سازنت، بله تئیی هزمتکار، تئیی هُکمانی سرا پِگرَ کنت.

²⁴ تئیی پرمان منی شادمانی اَنت، په من سۆج و سَلاه اَنت.

²⁵ من هاکان وپتگان، منا وتی لَبزئے هسابا زندگ بدار.

²⁶ من ترا وتی راهانی هال دات و تئو منا پَسّئو دات. نون منا وتی هُکمان سۆج دئے.

²⁷ منا، وتی رهبندانی راها سرپد کن و من تئیی باکَمالێن کارانی سرا پِگرَ کنان.

²⁸ منی اَرواه چه اندۆهانَ نالیت، منا وتی هبرئے هسابا مُهکم کن.

²⁹ منا چه پرێبئے راهان دور بدار، منی سرا رهم کن و شَریَتا منا بِدئے.

³⁰ من وپاداریئے راه در چتگ، وتی دل تئیی هُکمانی منّۆک کرتگ.

³¹ من گۆن تئیی پرمانان بندۆکَ بان، او هُداوند! مئیل که شرمسار کنگ ببان.

³² تئیی هُکمانی راها مئیدانَ کنان، که تئو منی دلا دانا کنئے.

³³ او هُداوند! وتی هُکمانی راها منا سۆج دئے، که تان آهِرا بدارانِش.

³⁴ منا اَگل و هۆش بدئے که من تئیی شَریَتئے پابند ببان و په دل و سِتک اِشیئے رَندگیریا بکنان.

³⁵ وتی هُکمانی راها منی رهشۆن بئے، که منی وشّی همِشانی تها اِنت.

³⁶ منی دلا دێم په وتی پرمانان بتَرّێن، منی نپ و سوتّانی کَٹّگئے بدلا.

³⁷ منی چمّان چه بے‌اَرزشێن چیزّان دور بدار، منا وتی راهان زندگ بدار.

³⁸ گۆن وتی هزمتکارا کرتگێن کئولا بدار هما کئولا که گۆن هُداتُرسانَ کنئے.

³⁹ هما بێنَنگیا دور کن که منا چه آییا تُرسیت، که تئیی هُکم نێک اَنت.

⁴⁰ په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.

⁴¹ تئیی مِهر منا سَر بات، او هُداوند، و هما نجات هم که تئو کئول کرتگ.

⁴² گڑا من هما مردمان پَسّئوَ دئیان که منا کَلاگَ بندنت، چێا که من تئیی هبرئے سرا تئوکلَ کنان.

⁴³ راستێن هبرا چه منی دپا پَچ مگر، که منی اُمێت تئیی هُکمانی سرا اِنت.

⁴⁴ مدام تئیی شَریَتئے رَندگیرَ بان، اَبد تان اَبد.

⁴⁵ په آسودگیَ گردان، که تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.

⁴⁶ بادشاهانی دێما تئیی پرمانانی هبرا کنان و پَشَل و شرمندگَ نبان.

⁴⁷ چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.

⁴⁸ من په تئیی هُکمانی زورگا وتی دست شهار داتگ‌اَنت که منا دۆست اَنت و تئیی پرمانانی سرا پِگرَ کنان.

⁴⁹ گۆن وتی هزمتکارا کرتگێن کئولا یات کن، که تئیی کئول منی اُمێت اِنت.

⁵⁰ سکّی و سۆریان منی تسلّا همِش اِنت، تئیی کئول منا زندگَ داریت.

⁵¹ گُروناکێن مردم منا دائما کَلاگَ بندنت، بله من تئیی شَریَتا یلهَ نکنان.

⁵² او هُداوند! منا تئیی اَهدی هُکم یات اَنت و منا چه همِشان تسلّا رسیت.

⁵³ بدکارانی سئوَبا هِژمناکَ بان، همایانی سئوَبا که تئیی شَریَتِش یله داتگ.

⁵⁴ تئیی هُکم منی سئوت بوتگ‌اَنت هر جاگه که نندۆک بوتگان.

⁵⁵ او هُداوند! شپان تئیی ناما یاتَ کنان و تئیی شَریَتئے راها بان.

⁵⁶ منی راه همے بوتگ، تئیی رهبندانی رَندگیریا کنان.

⁵⁷ تئو منیگ ائے، او هُداوند! من کئول کرتگ که تئیی هبرانی رَندگیریا کنان.

⁵⁸ په دل و سِتک تئیی چِهرگئے شۆهازا بوتگان، منی سرا هما پئیما مهربان بئے که کئولِت کرتگ.

⁵⁹ من وتی راه چارِتگ‌اَنت و نون دێم په تئیی پرمانان آتکگان.

⁶⁰ تئیی هُکمانی منّگا اِشتاپَ کنان، دێرَ نکنان.

⁶¹ هرچُنت که بدکارانی سادان منا پتاتگ، بله تئیی شَریَتا نشمۆشان.

⁶² شپنێما پادَ کایان و تئیی شُگرا گِران په تئیی آدلێن هُکمان.

⁶³ من هما سجّهێنانی سنگت آن که تئیی تُرس آیانی دلا اِنت، هما مردمانی که تئیی رهبندانی رَندگیریا کننت.

⁶⁴ زمین چه تئیی مِهرا پُرّ اِنت، او هُداوند! وتی هُکمان منا سۆج دئے.

⁶⁵ په وتی هزمتکارا مهربان بوتگئے، هما پئیما که تئو کئول کرتگ‌اَت، او هُداوند!

⁶⁶ منا زانت و سرپدی سۆج دئے که من تئیی هُکمانی سرا تئوکلَ کنان.

⁶⁷ بزّگ بئیگا پێسر، چه راستێن راها ٹگل وران اتان، بله نون تئیی هبرئے رندگیر آن.

⁶⁸ تئو نێک ائے و نێکیَ کنئے، وتی هُکمان منا سۆج دئے.

⁶⁹ هرچُنت که گُروناکێن مردمان منی سرا درۆگێن بهتام جتگ، بله من په دل و سِتک تئیی رهبندان برجاهَ داران.

⁷⁰ اِشانی دل سِنگ و بےاِهساس اَنت بله من چه تئیی شَریَتا شادمان آن.

⁷¹ شرّ بوت که سکّی و سۆریانی تها کپتان که تئیی هُکمان در برت بکنان.

⁷² چه تئیی دپا در آتکگێن شَریَت په من چه هزاران تِلاه و نُگرها شرتر اِنت.

⁷³ منا تئیی دستان اَڈّ کرت و شِکل و درۆشم دات، منا اَگل و هۆش بدئے که تئیی هُکمان سرپد ببان.

⁷⁴ هُداتُرس گۆن منی گِندگا شادمان باتنت، که من وتی اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.

⁷⁵ او هُداوند! منَ زانان که تئیی هُکم په اَدل اَنت و تئو چه وتی وپاداریا منا مُسیبتانی تها دئور داتگ.

⁷⁶ تئیی مِهر منی تسلّا بات، هما پئیما که تئو گۆن وتی هزمتکارا کئول کرتگ.

⁷⁷ تئیی رهمت منا سَر باتنت تان زندگ بمانان، که تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.

⁷⁸ گُروناکێن مردم سرجَهل و پَشل باتنت که وتسرا منی باپُشتا درۆگِش بستگ، بله من تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان.

⁷⁹ هرکَس که چه تئو تُرسیت دێم په من بیایات، هما مردم که تئیی پرمانان سرپدَ بنت.

⁸⁰ تئیی هُکمانی بارئوا منی دل بێمئیار بات تانکه شرمندگ مبان.

⁸¹ منی اَرواه په هما نجاتا تلوسیت که چه تئیی نێمگا اِنت، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.

⁸² منی چمّ تئیی کئولئے شۆهازا کۆر بوتگ‌اَنت، گوَشان: ”کدی منا تسَلّا دئیئے؟“

⁸³ چۆ مَشکێا آن که دوتّانی تها هُشک بوتگ، بله تئیی هُکمُن نشَمُشتگ‌اَنت.

⁸⁴ تان کدێن تئیی هزمتکار ودارا ببیت؟ کدی منی آزار دئیۆکان سزا دئیئے؟

⁸⁵ گُروناکێن مردم په من کلَّ کۆچنت، تئیی شَریَتئے هلاپا.

⁸⁶ تئیی سجّهێن پرمان پُراِهتبار اَنت، منا کُمَک کن که مردم منا مُپت و ناهَکّا آزارَ دئینت.

⁸⁷ منا چه زمینئے سرا گار و گُمسار کنگی اَتنت، بله من تئیی رهبند یله نداتنت.

⁸⁸ وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار و چه تئیی دپا در آتکگێن هُکمانی رَندگیریا کنان.

⁸⁹ او هُداوند! تئیی هبر اَبدمان اِنت، آسمانا مُهر اۆشتاتگ.

⁹⁰ تئیی وپاداری نَسلانی نَسل برجم اِنت، تئو زمین اَڈّ کرت و اے برجاهَ مانیت.

⁹¹ تئیی هُکم تان رۆچِ مرۆچیگا برجاه اَنت چێا که سجّهێن چیزّ تئیی هزمتا کننت.

⁹² اگن تئیی شَریَت منی شادمانی مبوتێن، من مسیبتانی تها گار و گُمسار بوتگ‌اَتان.

⁹³ هچبر تئیی رهبندانَ نشمۆشان، که تئو چه همِشانی وسیلها منا زندگ داشتگ.

⁹⁴ منا برَکّێن که تئییگ آن تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.

⁹⁵ بدکار منی تباهیئے ودارا اَنت، بله من تئیی پرمانانی نێمگا چاران.

⁹⁶ هر کمالا هَدّے هست، بله تئیی هُکمان هَدّے نێست.

⁹⁷ تئیی شَریَت منا چۆن دۆست اِنت، سجّهێن رۆچا همِشیئے پِگرا آن.

⁹⁸ تئیی هُکم منا چه منی دژمنان داناترَ کننت، که مدام گۆن من گۆن اَنت.

⁹⁹ منا چه وتی تالیم دئیۆکان گێشتر زانت هست چێا که تئیی پرمانانی پِگرا آن.

¹⁰⁰ چه کماشان زانتکارتر بوتگان که تئیی رهبندانی رَندگیریا کنان.

¹⁰¹ من وتی پاد چه هر رَدێن راها دور داشتگ‌اَنت که تئیی هبرا داشت بکنان.

¹⁰² چه تئیی هُکمان وتی دێمُن نترّێنتگ که تئو وت منا تالیم داتگ.

¹⁰³ تئیی هبر چۆنێن شیرکنێن تامے کننت، منی دپا چه بێنگا شیرکنتر اَنت.

¹⁰⁴ چه تئیی رهبندان منا زانت و سرپدیَ رسیت، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.

¹⁰⁵ تئیی هبر په منی پادان چراگے و په منی راها رُژنے.

¹⁰⁶ من سئوگندے وارتگ و اے سئوگندئے سرا اۆشتاتگان که تئیی آدلێن هُکمانی رَندگیریا کنان.

¹⁰⁷ او هُداوند! من سکّ اَزاب سگّتگ، اَنچش که کئولِت کرتگ، منا زندگ بدار.

¹⁰⁸ او هُداوند! من په واهگے ترا ستا کنان، منی اے کُربانیگا کبول کن و منا وتی هُکمان سۆج دئے.

¹⁰⁹ هرچُنت که مُدام مرکئے پنجگا آن، بله تئیی شَریَتا بێهئیالَ نکنان.

¹¹⁰ بدکاران په من دامے چێر گێتکگ، بله من چه تئیی رهبندان نٹگلتگان.

¹¹¹ تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.

¹¹² من وتی دل په تئیی هُکمانی منّگا ترّێنتگ، مُدام، تان گُڈسرا.

¹¹³ چه دوروێن مردمان نَپرتَ کنان و تئیی شَریَتا دۆستَ داران.

¹¹⁴ تئو منی پناه و اِسپَر ائے، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.

¹¹⁵ چه من دور ببێت، او بدکاران، که من وتی هُدائے هُکمانی رَندگیریا بکنان.

¹¹⁶ وتی لبزئے هسابا منا مُهکم بدار و من زندگَ مانان، مئیل که منی اُمێت بپرُشیت.

¹¹⁷ منا مُهر بدار که بِرَکّان، مُدام تئیی هُکمانی زِگرا کنان.

¹¹⁸ هما مردمان یلهَ کنئے که چه تئیی هُکمانی راها دورَ بنت، که آیانی پرێبکاریا آسرے نێست.

¹¹⁹ تئو زمینئے سرئے سجّهێن رَدکار چۆ گَند و گسڑا دئور داتگ‌اَنت، پمێشکا منا تئیی پرمان دۆستَ بنت.

¹²⁰ منی جانئے گۆشت چه تئیی تُرسا لرزیت و منا چه تئیی رهبندانَ تُرسیت.

¹²¹ من اَدل و اِنساپ کرتگ، منا ستمگرانی دستا یله مکن.

¹²² وتی هِزمتکارئے سلامتی و وشهالیئے زمانتا بدئے، مئیل که گُروناک منی سرا زُلم بکننت.

¹²³ منی چمّ په هما رکێنگا وداریگ اَنت که چه تئیی نێمگا اِنت، تئیی آدلێن کئولئے پوره بئیگئے اِنتزارا آن.

¹²⁴ وتی هزمتکارا وتی مِهرئے هسابا بچار و وتی هُکمان منا سۆج دئے.

¹²⁵ من تئیی هزمتکار آن، منا سرپدی بدئے که تئیی پرمانان بزانان.

¹²⁶ او هُداوند! وهد آتکگ که تئو کارے بکنئے، چێا که تئیی شَریَتا پرۆشنت.

¹²⁷ منا تئیی هُکم چه تلاها دۆست‌تر اَنت، چه اَسلیگێن تلاها گێشتر.

¹²⁸ تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.

¹²⁹ تئیی پرمان باکمال اَنت، پمێشکا آیانَ منّان.

¹³⁰ تئیی هبرئے بئیان کنگ رُژنَ بَکشیت و ناسرپدان سرپدیَ دنت.

¹³¹ من وتی دپا پچَ کنان، تُنّیگ آن و په تئیی هُکمان زهیریگ.

¹³² دێما گۆن من ترّێن و منی سرا رهم کن، انچُش که تئو مُدام گۆن وتی نامئے دۆست دارۆکانَ کنئے.

¹³³ وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے، گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.

¹³⁴ منا چه انسانئے زُلما بمۆک که تئیی رهبندانی رَندگیریا کرت بکنان.

¹³⁵ وتی دێما وتی هزمتکارئے سرا دْرپشێن و وتی هُکمان منا سۆج دئے.

¹³⁶ چه منی چمّان اَرسئے کئورَ تچنت که تئیی شَریَتئے رَندگیری کنگَ نبیت.

¹³⁷ او هُداوند! تئو آدل ائے و تئیی هُکم برهَکّ اَنت.

¹³⁸ آ پرمان که تئو داتگ‌اَنت په اَدل اَنت، سرجمیا پُراِهتبار.

¹³⁹ منی گئیرتا منا جانسۆچ کرتگ چێا که منی دژمنان تئیی هبر شمُشتگ.

¹⁴⁰ تئیی هبر پاک و پَلگار اَنت و تئیی هزمتکارا دۆست اَنت.

¹⁴¹ هرچُنت که من کم‌اَرزش و هکیرے آن، بله اَنگت تئیی رهبندانَ نشَمۆشان.

¹⁴² تئیی اَدل دائمی و تئیی شَریَت راست اِنت.

¹⁴³ سکّی و سۆری منی سرا آتکگ‌اَنت بله تئیی هُکم منی شادمانی اَنت.

¹⁴⁴ تئیی پرمان تان اَبد په اَدل اَنت، منا سرپدی بدئے که زندگ بمانان.

¹⁴⁵ او هُداوند! په دل و سِتک تئوارَ کنان، پَسّئو بدئے و من تئیی هُکمانی رَندگیریا کنان.

¹⁴⁶ گۆن تئو پریاتَ کنان: ”منا برَکّێن“ و من تئیی پرمانانَ مَنّان.

¹⁴⁷ چه بامگْواها پێسر پادَ کایان و پریاتَ کنان، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بَستگ.

¹⁴⁸ منی چمّ شپئے سجّهێن پاسان پَچ اَنت که تئیی هبرئے سرا پِگر کرت بکنان.

¹⁴⁹ او هُداوند! منی تئوارا وتی مِهرئے هسابا گۆش دار، وتی هُکمانی هسابا منا زندگ بدار.

¹⁵⁰ هما که بدکاریانی رندگیر اَنت، نزّیکّا رَستگ‌اَنت، آ چه تئیی شَریَتا دور اَنت.

¹⁵¹ او هُداوند! تئو نزّیکّ ائے و تئیی سجّهێن هُکم راست اَنت.

¹⁵² من سکّ دێر اِنت زانتگ، تئو وتی پرمان برجم داشتگ‌اَنت که اَبدی ببنت.

¹⁵³ منی سکّی و سۆریان بچار و منی سرا رهم کن که تئیی شَریَتُن نشمُشتگ.

¹⁵⁴ منی هکّئے دێمپانیا بکن و منی پُشت بئے، وتی کئولئے هسابا منا زندگ بدار.

¹⁵⁵ رکّگ چه بدکاران دور اِنت که آ تئیی هُکمانی شۆهازا نه‌اَنت.

¹⁵⁶ تئیی رهمت سکّ باز اَنت، او هُداوند! وتی شَریَتئے هسابا منا زندگ بدار.

¹⁵⁷ منی آزار دئیۆک و دژمن باز اَنت، بله من چه تئیی پرمانان وتی دێم نترّێنتگ.

¹⁵⁸ بێوَپایانی نێمگا چاران و منا چه اِشان نپرتَ بیت، که تئیی رهبندانی رَندگیریا نکننت.

¹⁵⁹ بچار تئیی رهبند منا چۆن دۆست اَنت، وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار، او هُداوند!

¹⁶⁰ تئیی سجّهێن هبر راست اَنت و تئیی سجّهێن آدلێن هُکم اَبدمان.

¹⁶¹ هاکم منا مُپت و ناهکّ آزارَ دئینت، بله منی دل تئیی هبرانی سرا لرزیت.

¹⁶² من تئیی هبرئے سرا شادهیَ کنان هما مردمئے پئیما که پُلِتَگێن مالے بِرَسیتی.

¹⁶³ چه رپک و پرێبا نپرتَ کنان، تئیی شَریَتا دۆستَ داران.

¹⁶⁴ رۆچے هپت بر ترا نازێنان، په تئیی آدلێن هُکمان.

¹⁶⁵ هما که تئیی شَریَتا دۆستَ دارنت، سکّ اێمن اَنت و آیان هچّ چیزّ ٹَگلێنتَ نکنت.

¹⁶⁶ او هُداوند! په هما نجاتا وداریگ آن که چه تئیی نێمگا اِنت و تئیی هُکمانی رَندگیریا کنان.

¹⁶⁷ تئیی پرمانانی رَندگیریا کنان که منا سکّ دۆست اَنت.

¹⁶⁸ تئیی رهبند و پرمانانَ داران که تئو منی سجّهێن راهانَ زانئے.

¹⁶⁹ او هُداوند! منی پریات ترا سر بات، وتی لَبزئے هسابا منا اَگل و هۆش بدئے.

¹⁷⁰ منی نالَگ ترا سر بات، وتی کئولئے هسابا منا برَکّێن.

¹⁷¹ منی لُنٹ تئیی ستایا سررێچ باتنت که تئو منا وتی هُکمان سۆجَ دئیئے.

¹⁷² منی دپ تئیی هبرا بنازێنات، که تئیی سجّهێن رهبند په اَدل اَنت.

¹⁷³ تئیی دست په منی کُمکّ کنگا تئیار بات که من تئیی رهبند گچێن کرتگ‌اَنت.

¹⁷⁴ او هُداوند! په هما نجاتا تلوَسَگا آن که چه تئیی نێمگا اِنت و تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.

¹⁷⁵ منا زندگ بدار که ترا بنازێنان و تئیی هُکم منا مدت کناتنت.

¹⁷⁶ چۆ گارێن پسێا دَرپَدَر بوتگان. وتی هزمتکارا شۆهاز کن که من تئیی هُکم نشَمُشتگ‌اَنت.