زَبور 115 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

مئے هُدا اَرشا اِنت

¹ مارا اِنّه، او هُداوند! مارا اِنّه، تئیی ناما شان و شئوکت بِرسات، تئیی مِهر و وپاداریئے سئوَبا.

² آ دگه کئوم چێا بگوَشنت: ”اِشانی هُدا کجا اِنت؟“

³ مئے هُدا اَرشا اِنت، هرچے که آییا وشَّ بیت، هما کارا کنت.

⁴ آیانی ”هُدا“ نُگره و تلاه اَنت، انسانئے دستئے جۆڑ کرتگێن بُت.

⁵ اِشان دپ پِر بله هبر کرتَ نکننت، چمِّش پِر بله دیستَ نکننت،

⁶ گۆشِش پِر بله اِشکتَ نکننت، پۆنزِش پِر بله بۆ چتَ نکننت،

⁷ دستِش پِر بله مارِتَ نکننت، پادِش پِر بله راه شتَ نکننت، نه چه وتی گُٹّا آوازے کَشّتَ کننت.

⁸ هرکَس که اِشان جۆڑَ کنت، همِشانی پئیما بیت و هما مردم هم که اِشانی سرا تئوکلَ کنت.

⁹ او اِسراییل! هُداوندئے سرا تئوکل کن، هما شمئے کُمکّ و اِسپَر اِنت.

¹⁰ او هارونئے لۆگ! هُداوندئے سرا تئوکل کن، هما شمئے کُمکّ و اِسپَر اِنت.

¹¹ او هُداتُرسان! هُداوندئے سرا تئوکل کنێت، هما شمئے کُمکّ و اِسپَر اِنت.

¹² هُداوندا مارا یات کرتگ و مارا برکتَ دنت، اِسراییلئے لۆگا برکتَ دنت، هارونئے لۆگا برکتَ دنت.

¹³ همایان برکتَ دنت که هُداوندئے تُرس آیانی دلا اِنت، مزنێن و کَسانێنان، یکّ پئیما.

¹⁴ هُداوند شمارا گێشا چه گێشتر کنات، شمئے جند و چُکّ، دوێنان.

¹⁵ هُداوند شمارا برکت دئیات، زمین و آسمانئے اَڈّ کنۆک.

¹⁶ بُرزێن اَرش هُداوندئیگ اِنت و زمینی بنی‌آدمارا داتگ.

¹⁷ مُردَگ هُداوندا ننازێننت، نه آ مردم که رئونت و بێتئوارَ بنت.

¹⁸ اے ما اێن که هُداوندا ستا دئیێن، انّون تان اَبد. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.