زَبور 110 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

منی راستێن نێمگا بنند

داوودئے زَبور.

¹ اے هُداوندئے پئیگام اِنت په منی هُداوندا: ”منی راستێن نێمگا بنند تان هما وهدا که تئیی دژمنان تئیی پادانی چێرئے پَدَگ و چارچۆبهے بکنان.“

² هُداوند چه سَهیونا تئیی زۆراورێن اَسایا شهارَ دنت و گوَشیت: ”وتی دژمنانی نیاما هاکمی کن.“

³ آ رۆچا که تئو وتی لشکرا مُچَّ کنئے، تئیی مردم په شئوکے گۆنَ بنت. گۆن پاکیئے شان و زێباییا تئیی ورنا تئیی گوَرا کاینت، چۆ که نۆد چه بامگواهئے باتِنا.

⁴ هُداوندا سئوگند وارتگ و پشۆمانَ نبیت، که: ”تئو تان اَبد دینی پێشواے ائے، مَلکیسِدیکئے هِسابا.“

⁵ هُداوند تئیی راستێن دستا اِنت، وتی گَزَبئے رۆچا بادشاهانَ درُشیت.

⁶ کئومان سزا دَنت، زمینا چه لاشا پُرَّ کنت و سجّهێن زمینئے هاکمانَ درُشیت.

⁷ راها، چه کئورێا آپَ وارت و سۆبێنَ و سربُلندَ بیت.