زَبور 102 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

سَهیونا هُداوندئے ناما جار بجننت

سِتَم دیستگێن مردمێئے دْوا، هما وهدا که وت آجز اِنت و وتی پریاتا هُداوندئے بارگاها سرَ کنت.

¹ او هُداوند! منی دْوایا گۆش دار، منی پریات ترا سر بات.

² منی سکّی و سۆریئے رۆچا وتی دێما چه من چێر مدئے. وتی دلگۆشا گۆن من کن، وهدے ترا تئوارَ کنان، زوتّ پَسّئو بدئے.

³ چێا که منی رۆچ چۆ دوتّا گارَ بنت و هڈّ چۆ رۆکێن اِشکرا سُچنت.

⁴ منی دل چۆ مُرتگێن کاها گیمّرتگ و هُشک تَرِّتگ و چه وَرد و وراکا کپتگان.

⁵ چه بازێن نالگ و پریاتا هُشکێن هڈّ و پۆستے آن.

⁶ گیابانی بومّێئے پئیما آن، انچۆ که بومّے مان وئیرانگان.

⁷ بێواب گندلانی تها تچک آن، انچۆ که تهناێن مُرگے لۆگێئے سرا.

⁸ دژمن سجّهێن رۆچا منا شگانَ جننت، کَلاگَ بندنت و نالتَ کننت.

⁹ چێا که نانئے بدلا پُرَ وران و هرچے که نۆشان، اَرسا پُرّ اَنت،

¹⁰ چه تئیی هِژم و گَزبا، چێا که تئو منا چست کرت و زمینا جت.

¹¹ منی رۆچ، بێگاهی ساهگێئے پئیما گارَ بنت و من کاهئے ڈئولا هُشک بئیگا آن.

¹² بله تئو، او هُداوند، تان اَبد وتی بادشاهی تهتا نِشتگئے و تئیی نام نَسلانی نَسل برجاه اِنت.

¹³ تئو جاهَ جنئے و ترا سَهیونئے سرا بزّگَ بیت، چێا که سَهیونئے سرا رهم کنگئے وهد آتکگ، آ گیشِّتگێن وهد رَستگ.

¹⁴ چێا که تئیی هزمتکاران اے شهرئے سِنگ دۆست اَنت و سَهیونئے هاکئے سرا هم بزّگِشَ بیت.

¹⁵ کئوم چه هُداوندئے ناما تُرسنت و زمینئے سجّهێن بادشاه چه تئیی مزنی و شانا.

¹⁶ چێا که هُداوند سَهیونا نۆکسرا اَڈَّ کنت و مان وتی شان و شئوکتا زاهرَ بیت.

¹⁷ آ بزّگانی دْوایان گۆشَ داریت و چه آیانی پریاتان نادلگۆشَ نبیت.

¹⁸ بِلّ که اے په آیۆکێن نَسلێا نبیسگ ببیت و اَنچێن کئومے که اَنگت اڈّ نبوتگ، هُداوندا ستا و سنا بکنت.

¹⁹ آییا چه وتی پاکێن اَرشا جهلاد چارِتگ، هُداوندا چه آسمانا دێم په زمینا چارِتگ،

²⁰ تانکه بندیگانی نالگان بِشکُنت و همایان آزات بکنت که مرکئے سزا دئیگ بوتگ‌اَنت،

²¹ که سَهیونا هُداوندئے ناما جار بجننت و اورشَلیما آییئے ستایا بکننت،

²² هما وهدا که کئوم و بادشاهی په هُداوندئے پرستشا یکجاه مُچَّ بنت.

²³ راهئے نێما منی توانی پرۆشت و منی رۆچی گوَنڈ کرتنت.

²⁴ گڑا من گوَشت: ”او هُداوند! اُمرئے نیاما منی زِندا پَچ مگِر، تئیی سال تان سجّهێن نَسلان برجاه اَنت.

²⁵ زمین، تئو چه اَزلا جۆڑ کرتگ و آسمان تئیی دستانی کار اِنت.

²⁶ اے سجّهێن گار و بێگواهَ بنت بله تئو مانئے، اے سجّهێن چۆ پۆشاکا کوَهنَ بنت، تئو اِشان چۆ پۆشاکا بدلَ کنئے و اے بێرانَ بنت،

²⁷ بله تئو مانئے و تئیی سال هلاسَ نبنت.

²⁸ تئیی هزمتکارانی چُکّ تئیی بارگاها جَهمنندَ بنت و آیانی پُشپَد تئیی درگاها برجاهَ ماننت.“