مَتّا 15 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

دِلپاکی

¹ رندا، چه اورشَلیما آتکگێن لهتێن پَریسی و شَریَتئے زانۆگر ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتِش:

² ”تئیی مرید چێا مئے پت و پیرُکی رهبندا پرۆشنت و چه ورگا پێسر دستَ نشۆدنت؟“

³ آیانی پَسّئوا گوَشتی: ”شما چێا په وتی دۆد و رهبندانی دارگا هُدائے هُکمانَ پرۆشێت؟!

⁴ هُدایا گوَشتگ: وتی پت و ماتا شرپ و اِزَّت بدئےو هرکَس که وتی پت و ماتا زاه و دْوا بدنت، باید اِنت کُشگ ببیت.

⁵ بله شما گوَشێت: ’اگن کَسے وتی پت یا ماتا بگوَشیت: ”هما کُمکّ که من باید اِنت شمارا بداتێن، آ من هُدائے راها کُربانیگ کرتگ،“

⁶ نون زلورت نه‌اِنت آ وتی پت و ماتا شرپ بدنت.‘ شما په وتی دۆد و رهبندانی دارگا هُدائے هبرا پرۆشێت.

⁷ او دورو و دوپۆستێن مردمان! اِشئیا نبیا چه هُدائے نێمگا شمئے بارئوا شَرّ گوَشتگ:

⁸ اے مردم دپا منا سَتا دئینت، بله دلِش چه من باز دور اِنت.

⁹ آ مُپتا منا پرستشَ کننت و مردمانی جۆڑێنتگێن راه و رَهبندان سۆجَ دئینت.“

¹⁰ ایسّایا مردم وتی کِرّا لۆٹت و گوَشتنت: ”گۆش بدارێت و سرپد ببێت.

¹¹ آ چیزّے که دپا رئوت مردما ناپاکَ نکنت، بله هما چیزّ که چه دپا درَ کئیت مردما ناپاکَ کنت.“

¹² نون مرید آییئے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”زانئے که تئیی اے هبران پَریسی تئورێنتگ‌اَنت؟“

¹³ ایسّایا پَسّئو دات: ”هر نهالے که منی آسمانی پتا نکِشتگ، اَلّما گوَجگَ بیت.

¹⁴ شما آیان بئے مکنێت، آ کۆرانی کۆرێن رهشۆن اَنت، وهدے یکّ کۆرے دومی کۆرا راها شۆنَ دنت گڑا دوێن چاتا کپنت.“

¹⁵ پِتْرُسا گوَشت: ”اے مِسالئے مانایا مارا سرپد کن.“

¹⁶ ایسّایا گوَشت: ”شما اَنگت همینکدر ناسرپد اێت؟

¹⁷ نزانێت هرچے که دپا رئوت، لاپا مانَ بیت و پدا چه رۆتان درَ کئیت.

¹⁸ بله هرچے که چه دپا درَ کئیت، بێها چه دلا پادَ کئیت و همے چیزّ انسانا ناپاکَ کنت.

¹⁹ چێا که بدێن پِگر و هئیال، هۆن و کۆش، زِنا، بێننگی، دُزّی، درۆگێن شاهدی و کُپر، چه دلا چستَ بنت.

²⁰ اے سجّهێن، مردما ناپاک و پلیتَ کننت، بله اگن کَسے گۆن نشُشتگێن دستان ورگ بوارت، سِلّ و ناپاکَ نبیت.“

درکئومێن جنێنێئے باور

²¹ ایسّایا آ جاگه یله دات و سور و سئیدونئے سرڈگارا شت.

²² کَنهانی جنێنے که همۆدئے مردمے اَت آتک و کوکّاری کرت: ”او هُداوند، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات. پلیتێن روهے منی جنکّا سکّ آزارَ دنت.“

²³ بله ایسّایا جوابے ندات. نون مریدان دَزبندی کرت: ”اِشیا یَل کن، گلّێنی، مئے رَندا کپتگ و باز کوکّار کنگا اِنت.“

²⁴ ایسّایا دَرّاێنت: ”من بَسّ په بنی اِسراییلئے گارێن مێشان راه دئیگ بوتگان.“

²⁵ گڑا جنێن آییئے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! منا کُمکّ کن.“

²⁶ گوَشتی: ”چه چُکّانی دستا نانئے پَچ گِرگ و کُچکّانی دێما دئور دئیگ شَرّ نه‌اِنت.“

²⁷ جنێنا گوَشت: ”او هُداوند! بله کُچکّ وتی واهندانی پرزۆنگئے سرارۆکێن نگنئے ٹُکّرانَ ورنت.“

²⁸ گڑا ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”او بانُک! تئیی باور مُهر و رێدگ اِنت، پمێشکا هما ڈئول که تئو لۆٹئے اَنچُشَ بیت.“ هما دمانا آییئے جنکّ دْراه بوت.

بازێن مردمانی دْرهبکشی

²⁹ ایسّایا آ جاگه اِشت و شت، چه جَلیلئے مَزَن‌گوَرمئے تئیابا گوَست و یکّ کۆهێئے سرا سر کپت و نِشت.

³⁰ بازێن مردمے آییئے کِرّا آتک، لَنگ، کۆر، مُنڈ، لِلّ و دگه هر پئیمێن نادْراهِش، ایسّائے دێما آورتنت و ایسّایا دْراه کرتنت.

³¹ وهدے مردمان دیست که گُنگ هبر کنگا اَنت، مُنڈ دْراه بئیگا اَنت، لَنگ تَرّگا اَنت و کۆر گِندگا اَنت، گڑا اِسراییلی هئیران بوتنت و وتی هُدااِش ستا و سنا کرت.

چار هزار مردما وراک دئیگ

³² ایسّایا وتی مرید لۆٹت و گوَشتنت: ”منا اے مردمانی سرا بَزّگَ بیت، سئے رۆچ اِنت منی کِرّا اَنت و نون په ورگا هچِّش نێست. گۆن شدیگێن لاپا اِشان رُکست کنگَ نلۆٹان، چۆ مبیت که راها بتُسنت و بکپنت.“

³³ مریدان درّاێنت: ”اے بَرّ و گیابانا په اینچُک مردمئے وراکا، نان چه کجا بیارێن؟“

³⁴ گڑا ایسّایا چه مریدان جُست کرت: ”شمارا چُنت نان گۆن؟“ گوَشتِش: ”هپت نان و لهتێن هُردێن ماهیگ.“

³⁵ آییا مردم زمینئے سرا نندگئے هُکم داتنت.

³⁶ گڑا هپتێن نان و ماهیگی زرتنت، هُدائے شُگری گپت، نانی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنت و مریدان مردمانی سرا بهر کرتنت.

³⁷ سجّهێنان سێرا وارت و رندا چه سر آتکگێن نانانی چُنڈان، مریدان هپت لَچ پُرّ کرت.

³⁸ چار هزار مردێنا وراک وارت، آیان جنێن و چُکّ هم گۆن اَت.

³⁹ مردمانی رُکست کنگا رَند، ایسّا بۆجیگا نِشت و مَگَدَنئے سرڈگارا شت.