لوکا 17 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

گناه، باور، زِمّه

¹ ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”نبیت که مردم رَد مجنت و ٹَگل مئوارت، بله اَپسۆز په هما کَسا که دگران دێم په گناها ببارت.

² چه اے کسانُکێنان یکّێئے دێم په گناها برگئے بدلا، گهتر همِش اِنت که آییئے گردنا جِنتری تاے ببندنت و دریایا چَگلی بدئینت.

³ چه وتی کار و کِردان هُژّار بێت. اگن تئیی برات گناهے بکنت، آییا سَرکِچ دئے و مئیاریگ کن، اگن پشۆمان بوت، ببَکشی.

⁴ تُرے رۆچے هپت رَندا گناه بکنت و هپت رَندا تئیی گوَرا بیئیت و بگوَشیت: ’من پشۆمان آن،‘ ببَکشی.“

⁵ ایسّائے کاسِدان گۆن هُداوندێن ایسّایا گوَشت: ”واجه! مئے سِتک و باوَرا گێش کن.“

⁶ گوَشتی: ”اگن شمئے باور اَرزُنێئے کِساسا هم ببیت، شما تودئے اے درچکا هُکم کرتَ کنێت که ’وتا چه بُنا بگوَج و برئو زِرئے تها برُد و بسَبز‘. آ وهدا، درچک شمئے هُکما مَنّیت.

⁷ چه شما آ کَس کئے اِنت که آییئے هِزمتکار چه ڈگارانی نَنگار کنگ، رمگئے چارێنگ و کارئے هلاس کنگا بیئیت، واهند آییا بگوَشیت: ’زوتّ بیا و بنند و ورگ بوَر؟‘

⁸ گۆن آییا نگوَشیت: ’پێسرا په من ورگ اَڈّ کن، تان من نئوارتگ تئو منی هِزمتا بۆشت، وهدے من هلاس کرت گڑا تئو بوَر؟‘

⁹ هُدابُند، وتی هِزمتکارئے شُگر و مِنّتا گیپت که ’تئو منی هُکم مَنّتگ؟‘ نه، هچبر.

¹⁰ همے پئیما شما هم، آ سجّهێن هُکمان که شمارا دئیگ بوتگ‌اَنت سَرجم بکنێت و بگوَشێت که ’ما تئیی هِزمتکار بئیگئے لاهک هم نه‌اێن، تهنا وتی زِمّه و ڈُبَّه سَرجم کرتگ‌اَنت.‘“

ده گَرّیئے دْرهبکشی

¹¹ ایسّا دێم په اورشَلیمئے رئوگا، چه سامِرَه و جَلیلئے سیمسران گوَزگا اَت.

¹² وهدے دێم په یکّ مێتگێا پێداک اَت، ده سْیَه‌گَرّیێن مردم گۆن آییا دُچار کپت. دور اۆشتاتنت و

¹³ گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتِش: ”او واجه ایسّا! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“

¹⁴ ایسّایا که دیستنت گوَشتی: ”برئوێت وتا په دینی پێشوایان پێش بدارێت.“ آ، راه گپتنت و راهئے نیاما، پاک و پَلگار بوتنت.

¹⁵ چه آیان یکّێا، وهدے دیست که نون دْراه اِنت، گۆن بُرزتئواری هُدایا سَتا کنان، پِر ترّت و آتک،

¹⁶ ایسّائے پادان کپت و شُگری گپت. آ، چه سامِریان اَت.

¹⁷ ایسّایا جُست کرت: ”زانا، هر دَهێن چه گَرّا پاک و پَلگار نبوتێت؟ آ دگه نُهێن کجا اَنت؟

¹⁸ اے یکّێن درکئوما اَبێد، چه آیان دگه یکّے په هُدائے سِپَت و سَنایا نئیاتک؟“

¹⁹ گڑا ایسّایا گۆن آ مردا گوَشت: ”پاد آ، برئو، که تئیی سِتک و باوَرا ترا دْراه کرتگ.“

هُدائے بادشاهی

²⁰ یکّ رۆچے، لهتێن پَریسیا چه ایسّایا جُست کرت: ”هُدائے بادشاهی کدێنَ کئیت؟“ ایسّایا گوَشت: ”هُدائے بادشاهی چَمزاهرا گِندگَ نبیت.

²¹ گوَشگَ نبیت که هُدائے بادشاهی اِدا اِنت یا اۆدا. چێا که هُدائے بادشاهی، شمئے دلا اِنت.“

²² پدا گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”یکّ وهدے کئیت که شما په انسانئے چُکّئے رۆچانی یکّ رۆچێئے گِندگا اَرمان و آرزوَ کنێت، بله آ رۆچا نگندێت.

²³ مردم شمارا گوَشنت که ’آ اِدا اِنت‘ یا ’آ اۆدا اِنت،‘ بله شما آیانی هبرا گۆن مکپێت.

²⁴ اَنچُش که گِرۆک چه یکّ کُنڈێا جنت و سجّهێن آسمانا جَلَشکێنیت و رُژناگَ کنت، انسانئے چُکّ هم وتی آ رۆچا، اَنچُش زاهر و پَدّرَ بیت.

²⁵ بله ائولا باید اِنت بازێن سکّی و سۆری بسگّیت و اے زمانگئے نَسل و پَدرێچ آییا ممَنّنت.

²⁶ هما ڈئولا که نوهئے باریگا بوتگ، انسانئے چُکّئے رۆچ هم اَنچُشَ بیت.

²⁷ آ رۆچان، مردم وَرد و نۆش و سانگ و سورا دَزگٹّ اَتنت تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت. رَندا، مزنێن هار و توپّانا سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.

²⁸ لوتئے زمانگا هم همے ڈئولا اَت، مردم په ورگ و چرگ و بدل و باندات و کِشت و کِشار و لۆگ و جاگهئے بندگا گُلاێش اَتنت،

²⁹ بله آ رۆچا که لوت چه سُدومئے شهرا در آتک، هُدایا چه آسمانا آس و رۆکێن گۆکُرت گوارێنت و سُدومئے سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.

³⁰ انسانئے چُکّئے پَدّر بئیگئے رۆچا، همے ڈئولا بیت.

³¹ آ رۆچا، اگن کَسے وتی لۆگئے سرا ببیت و آییئے اُرد و پُتێنک لۆگا اێر بنت، په آیانی زورگا جَهلا اێر مکپیت. همے ڈئولا، اگن کَسے وتی ڈگارانی سرا کِشت و کِشارا اِنت، آ هم پدا لۆگا پِر مترّیت.

³² لوتئے لۆگ‌بانُکئے سَرگوَستا یات بکنێت.

³³ هرکَس وتی ساهئے رَکّێنگئے رندا ببیت، آییا باهێنیت. هرکَس وتی ساها بباهێنیت، آییا رَکّێنیت.

³⁴ شمارا گوَشان که آ وهدا، اگن دو مردم یکّێن تَهت و نِپادئے سرا وپتگ، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت.

³⁵ چه دو جنێنا، که هۆریگا جِنترئے سرا دانئے درُشگا بنت، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت.

³⁶ دو مرد که ڈگارانی سرا بیت، یکّے برگَ بیت و دومی همۆدا پَشت گێجگَ بیت.“

³⁷ جُستِش کرت: ”او هُداوند! کجا چُشَ بیت؟“ پَسّئوی دات: ”هر جاه که جۆنے کپیت، اۆدا گیتّۆ و ڈونڈوارێن مُرگ مُچَّ بنت.“