لوکا 14 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

ایسّا پَریسیێئے لۆگا مهمانَ بیت

¹ شَبَّتئے رۆچے، ایسّا په وراکئے ورگا چه پَریسی سرۆکان یکّێئے لۆگا شتگ‌اَت. اۆدئے مردم په دلگۆش آییا چارگا اَتنت که بارێن چے کنت؟

² آییئے دێم په دێما، مردے اَت که گۆن جَلَندَرئے نادْراهیا گوات گپتگ‌اَت.

³ ایسّایا چه شَریَتئے کازی و پَریسیان جُست گپت: ”شَبَّتئے رۆچا نادْراهانی دْراه کنگ رئوا اِنت یا نه؟“

⁴ بله آ بێتئوار بوتنت. گڑا ایسّایا آ مردئے دست گپت، دْراهی کرت و رُکست دات که برئوت.

⁵ گڑا ایسّایا دێم گۆن آیان تَرّێنت و گوَشتی: ”چه شما کئے اِنت که آییئے چُکّ یا گۆک شَبَّتئے رۆچا چاتا بکپیت و آییا هما دمانا چه چاتا در مکنت؟“

⁶ بله آیان هچّ پَسّئو دات نکرت.

⁷ وهدے ایسّایا دیست که مهمان، چِه پئیما دیوانجاهے شرترێن جاگهان گچێن کنگا اَنت، گڑا اے مِسالی دات و گوَشتی:

⁸ ”وهدے تئو په سور و آرۆسێا لۆٹگَ بئے، دیوانئے شرترێن جاگهان منند، بلکێن چه تئو مسترێن مردمے هم لۆٹگ بوتگ.

⁹ گڑا، آ مهماندار که شما هر دوێنی لۆٹتگ‌اَنت، ترا گوَشیت: ’وتی جاها آییا بدئے.‘ گڑا تئو پَشَل و شرمندگَ بئے و ناچاریا، چه سجّهێنان جَهلترَ نندئے.

¹⁰ وهدے کَسے ترا مهمان بکنت، سجّهێنانی پُشتا بنند، تانکه مهماندار وت بیئیت و بگوَشیت: ’او منی دۆست! بیا و دێماتر بنند.‘ آ وهدا، تئو آ دگه مهمانانی چمّا شرپدارترَ بئے.

¹¹ چێا که هرکَس وتا مزنَ زانت و لێکیت، کَمشرپَ بیت و هرکَس وتا جَهل و اێردستَ مَنّیت، وشنام و شرپدارَ بیت.“

¹² گڑا، ایسّایا گۆن مهماندارا گوَشت: ”وهدے تئو په سبارگ یا شاما مهمانیَ کنئے، وتی سَنگت، برات و سیاد یا هستۆمندێن همساهگان ملۆٹ، چُش مبیت که آ هم تئیی مهمانیئے بدلا، ترا مهمان بکننت و تئو وتی مهمانیئے بدلا بگرئے.

¹³ وهدے مهمانیَ کنئے، گڑا نێزگار و مُنڈ و لَنگ و کۆران بلۆٹ.

¹⁴ گڑا بَهتاورَ بئے، چێا که آیانی کِرّا چیزّے نێست ترا بدلا بدئینت و تئو وتی مُزّا پهرێزکارانی پدا زندگ بئیگئے وهدا گرئے.“

مزنێن مهمانیئے مِسال

¹⁵ چه اۆدئے مهمانان یکّێا، گۆن اے هبرئے اِشکنگا گوَشت: ”بَهتاور اِنت هما که هُدائے بادشاهیئے مهمانیا ورگَ وارت.“

¹⁶ ایسّایا پَسّئو دات و گوَشتی: ”مردێا مزنێن مهمانیے کرت و بازێن مردمے لۆٹاێنت.

¹⁷ مهمانیئے رۆچا، گۆن وتی گُلاما گوَشتی: ’برئو منی مهمانان بگوَش: ”بیاێت که هر چیزّ نون تئیار اِنت.“‘

¹⁸ بله چه آ سجّهێنان هر یکّێا نیمّۆنے کرت و نئیاتک. یکّێا گوَشت: ’من یکّ ڈگارے په بها گپتگ و باید اِنت په آییئے چارگا برئوان، پمێشکا پهِلّیَ لۆٹان.‘

¹⁹ دگرێا گوَشت: ’من پنچ جُپت کاییگر گپتگ و په آیانی چارگ و چَکّاسگا سر گپتگان، پمێشکا پهِلّیَ لۆٹان.‘

²⁰ سئیمیا گوَشت: ’من نۆکی سور کرتگ، پمێشکا آتکَ نکنان.‘

²¹ گُلام آتک و وتی هُدابُندی چه سجّهێنانی هالا سَهیگ کرت. هُدابُند اے هبرانی اِشکنگا سکّ زَهر گپت و هُکمی کرت: ’په اِشتاپی برئو، چه شهرئے تَنْک و رَهسران، سجّهێن نێزگار، مُنڈ، کۆر و لَنگان په اے مهمانیئے ورگا بیار.‘

²² رَندا، گُلام آتک و گۆن هُدابُندا گوَشتی: ’واجه! هرچے که تئو منا هُکم دات من هما ڈئولا کرت، بله اَنگت جاگه هست‌اِنت.‘

²³ گڑا هُدابُندا وتی گُلام هُکم کرت: ’شهرا ڈنّ، راه و رَهسران برئو، مردمان شۆهاز کن و آیان مِنَّت کن و منی لۆگا بیار تانکه مهمانجاه چه مردما پُرّ ببیت.‘

²⁴ شمارا راستَ گوَشان که چه ائولی لۆٹتگێن مردمان یکّے هم، منی مهمانیئے وراکانَ نچَشیت.“

ایسّائے مریدیئے تاوان

²⁵ مزنێن رُمب و مُچّیے، ایسّایا همراهی کنگا اَت. آییا دێم گۆن آیان تَرّێنت و گوَشتی:

²⁶ ”آ که لۆٹیت منی مرید ببیت، اگن چه وتی پت و مات، جَن و چُکّ، برات و گهاران و چه وتی جندئے ساها هم سر مگوَزیت، منی مرید بوتَ نکنت.

²⁷ اگن کَسے وتی سَلیبا بَڈّا مکنت و منی رَندا مئیئیت، آ هم منی مرید بوتَ نکنت.

²⁸ کئے اِنت آ که لۆٹیت بُرجے ببندیت، بله چه بُرجئے بندگا پێسر، منندیت و آییئے زرّ و مالئے هسابا مکَشّیت و مچاریت که بارێن اے کارئے سَرجم و پوره کنگئے واک و توانی هست یا نه؟

²⁹ چێا که اگن اے بُرجئے بُنرِدا اێر بکنت و نێمتمان بِلّیت، سجّهێن مردم که گندنت، آییا کَلاگ و ریشکندَ کننت و

³⁰ گوَشنت: ’اے مردا کارے بُنگێج کرت بله سَرجم کنگا در مَنت.‘

³¹ یا کجام بادشاه اِنت که گۆن دگه بادشاهێا په جنْگا سر بگیپت بله چه جنْگا پێسر، منندیت و اے پِگرا مکنت که بارێن گۆن ده هزارئے پئوجا، آ بادشاهئے بیست هزاری لشکرئے دێما داشتَ کنت یا نه؟

³² و اگن بگندیت که آییئے دێما داشتَ نکنت، گڑا اَنگت که دژمنئے لشکر دور اِنت، چه پێشا په سُهل و تْرانا وتی کاسِدان رئوانَ کنت.

³³ همے پئیما، چه شما هرکَسے، تان وهدے که چه وتی سجّهێن مال و هستیا دست مکَشّیت، منی مرید بوتَ نکنت.

³⁴ واد شَرّ اِنت بله اگن وادئے تام برئوت، گڑا چۆن آییا پدا وادۆک کرتَ کننت؟

³⁵ نه په زمین و ڈگارا دردَ وارت و نه سَمات بوتَ کنت، آییا دورَ رێچنت. هرکَسا په اِشکنگا گۆش پِر، بِشکنت.“