آکوب 1 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

سلام و درۆت

¹ چه هُدا و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے هِزمتکار، آکوبئے نێمگا په دوازدهێن کَبیلهان که دنیایا شِنگ و شانگ اَنت. شمارا سلام سر بات.

باور و هِکمت

² او براتان! وهدے وڑ وڑێن چَکّاس و آزمائِشانَ کپێت، اے چیزّا سررێچێن شادهیے بزانێت.

³ چێا که زانێت شمئے ایمانئے چَکّاس سَبر و اۆپارَ کاریت،

⁴ بله بِلّێت که اے سَبر و اۆپار سَرجم ببیت تان شما رُست و رُدۆم بکنێت و تمان و کامل ببێت و شمارا هچّ کمّیے مبیت.

⁵ اگن چه شما یکّێئے زانت و هِکمت کمّ ببیت، چه هُدایا بلۆٹیت و هُدا، که چه وتی بَکشندگیا هرکَسا بے مِنَّت و شِگانَ دنت، آییا زانت و هِکمتَ بَکشیت.

⁶ بله گۆن باوَرمندیا بلۆٹیت و هچّ شکّے دلا مئیاریت، چێا که دودلێن مردم زِرئے چئول و مئوجانی ڈئولا اِنت که گۆن گواتا هر نێمگا لێٹَ وارت.

⁷ اے وڑێن مردمے، چُش هئیال مکنت که آییا چه هُداوندا چیزّے رسیت.

⁸ پرچا که آ دودل اِنت و وتی هچّ کار و هچّ کِردارئے سرا مُهر نه‌اۆشتاتگ.

هستۆمند و نێزگار

⁹ نێزگارێن برات، وتی مڑاه و اِزّتمندیئے سرا پَهر بکنت و

¹⁰ هستۆمند، وتی دربێشی و نێزگاریئے سرا، چێا که هستۆمند دَشتئے پُلّئے پئیما هُشکَ ترّیت و زئوالَ بیت.

¹¹ رۆچ گۆن وتی سۆچۆکێن بْرانزا سرَ کَشّیت و کاهان هُشکَ کنت، آیانی پُلَّ رِچنت و زێبایی‌اِش گارَ بیت. هستۆمند همے پئیما اِنت، وتی کَسب و کارانی چِن و لانچا گیمُّریت و بێگواهَ بیت.

چَکّاسئے سَمَر

¹² بَهتاور هما اِنت که وتی آزمائِش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ.

¹³ آ که چَکّاسا کپیت، مگوَشیت: ”اے هُدا اِنت که منا آزمائِشَ کنت.“ چێا که هُدا گۆن هچّ بدیے چَکّاسگَ نبیت و هچکَسا چَکّاس و وسوَسها دئورَ ندنت.

¹⁴ هرکَس که وسوَسهَ بیت، اے آییئے جندئے سِلّێن واهگ اَنت که گلاێننت و داما دئوریَ دئینت.

¹⁵ سِلّێن واهگ که لاپ‌پُرَّ بنت، گڑا گناه پێدا بیت، گناه که رُدیت و مزنَ بیت، مرکَ کاریت.

¹⁶ او منی دُردانگان! رَد مئوَرێت.

¹⁷ هر نێکێن داد و هر تمانێن تُهپه و ٹێکی چه بُرزا کئیت، چه نور و رُژنئے پتئے نێمگا که هچبر بدلَ نبیت و هچّ تهاری و ساهگێا آییئے اَرواه و جَبینا راه نێست.

¹⁸ آییئے واهگ همے بوتگ که مارا چه راستیئے هبرئے وَسیلها پێدا بکنت، تانکه آییئے جۆڑ کرتگێنانی ائولی بَر و سَمر ببێن.

اِشکنگ و کنگ

¹⁹ او منی دُردانگان! شَرّ دلگۆش بکنێت. هرکَس باید اِنت اِشکنگا تئیار ببیت، بله هبرا اِشتاپ مکنت و زوتّ زَهر مگیپت.

²⁰ چێا که انسانئے زَهر و هِژم، آ پهرێزکاریا په بَر و سَمرَ نئیلیت که هُدا لۆٹیت.

²¹ پمێشکا هر وڑێن پَلیتی و سجّهێن بدیان چه وت دور کنێت و په بێکِبری و نَرمدلی، هما گال و هبران دلا بدارێت که شمئے دل و جانا نادێنگ بوتگ و شمئے رَکّێنگئے واک و توانی هست.

²² هُدائے هبرا، اَنچُش سَهل و هُشکا گۆش مدارێت و وتا رَد مدئیێت، آییئے سرا کار بکنێت.

²³ چێا که هرکَس اے هبرا اِشکنت و آییئے سرا کارَ نکنت، هما مردمئے ڈئولا اِنت که وتی چِهرگا آدێنکا چاریت،

²⁴ وتا گندیت، بله اَنچُش که چه آدێنکئے دێما دورَ بیت، هما دمانا وتی رنگ و دْرۆشما شمۆشیت.

²⁵ بله آ که وتی چمّان دێم په تمان و کاملێن شَریَت، بزان ”آزاتیئے شَریَتا“ تَرّێنیت و آییئے سرا مُهرَ اۆشتیت، شمۆشکارێن اِشکنۆکے نه‌اِنت، مَنّۆکێن کار کنۆکے. آ وتی کار و کِردا بَهتاورَ بیت.

²⁶ آ کَس که وتا هُدادۆستے زانت بله وتی زبانئے مَهارا داشتَ نکنت، وتا رَدَ دنت و گلاێنیت و آییئے ”هُدادۆستیا“ پائدگے نێست.

²⁷ هما هُدادۆستی که مئے هُداێن پت، پاک و بےائیبیَ زانت: ”سکّیانی وهدا جنۆزام و چۆرئوانی دستا گِرگ“ و ”وتا چه اے دنیائے گَندگیان پاک دارگ“ اِنت.