4 بله مئے رکّێنۆکێن هُدائے مهربانی و مِهر که زاهر بوت،
منی روه گَلا بال اِنت، که هُدا منی رَکّێنۆک اِنت.
یا که آییئے مهربانی و سبر و تهمبُلئے گنجا بےارزشَ زانئے و اے چیزّا سَرپدَ نبئے که هُدائے مهربانیئے مکسد همش اِنت که ترا دێم په تئوبه کنگا بِبارت؟
چه پولُسئے نێمگا، منِ پولُس که چه مئے رکّێنۆکێن هُدا و مئے اُمێت ایسّا مَسیهئے هُکما، ایسّا مَسیهئے کاسدے آن،
همے کار شَرّ اَنت و مئے نجات دئیۆکێن هُدایا دۆستَ بنت،
پمێشکا ما وتی وَسا کار و جُهدَ کنێن، چێا که ما وتی اُمێت نمیرانێن هُدائے سرا بستگ. سجّهێن مردمانی رکّێنۆک هما اِنت، هاس همایانی رکّێنۆک اِنت که ایمانَ کارنت.
نون گۆن مئے رکّێنۆکێن ایسّا مَسیهئے آیگا زاهر بوتگ، هما ایسّا مَسیها که مرکئے جِند نێست و نابود کرت و چه وشّێن مِستاگئے راها ابدمانێن زند زاهر کرت.
مئے رکّێنۆکێن هُدایا، وتی هُکمئے برکتا، اے پئیگامئے جار جنگئے زمّهواری منا داتگ و اے پئیما وتی هبری په وهد زاهر کرتگ.