15 اے سجّهێن مردم که منی کرّا اَنت، ترا سلامَ کننت. هما باوَرمند که مارا دۆستَ دارنت، آیان سلام کن. هُدائے رهمت شمئے سجّهێنانی سرا ساهێل بات.
اگن اێوکا وتی براتان دْرۆت و دْرَهبات بگوَشێت، گڑا چه دگران شمئے شرتری چے اِنت؟ زانا، آ هُداناباورێن درکئوم هم اَنچُشَ نکننت؟
شما وتَ زانێت که من گۆن وتی اے دستان کار کرتگ، وتیگ و وتی همکارانی زلورت و گَرَز وت سَرجم کرتگاَنت.
چێا که ایسّا مَسیهئے راها سُنّت بئیگ و نبئیگئے مانا یَکّ اِنت، تهنا هما ایمانا مانا هست که چه مِهرئے راها وتا زاهِرَ کنت.
په تیموتاووسا، که ایمانئے هسابا منی هکّیگێن چُکّ اِنت. چه هُداێن پت و مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے نێمگا ترا رهمت و رهم و اێمنی سر بات.
اے هُکمئے مکسد مِهر اِنت که چه سپاێن دل و پاکێن زمیر و دلسِتکێن ایمانێا پێدا بیت.
هُداوند گۆن تئو گۆن بات. شمارا رهمت سر بات.
چێا که تئیی ایمان و تئیی مِهرئے هال منا سَر بئیگا اِنت، هما ایمان که ترا هُداوندێن ایسّائے سرا هستاِنت و هما مِهر که ترا په سجّهێن پلگارتگێنان هستاِنت.
چه کِلیسائے کماشئے نێمگا په دُردانگێن گایوسا که په دل منا سکّ دۆست اِنت.