شما منا گچێن نکرتگ، من شمارا گچێن کرتگ و دێم داتگ که شما برئوێت و بَر و سَمر بیارێت، اَبدمانێن بَر و سَمر. گڑا هرچے که منی نامئے سرا چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت.
من شمارا دروَر و نمونه پێش کرتگ که شما هم منی ڈئولا وتی دستان کار ببندێت و کار بکنێت و وار و بَزّگان کُمکّ بدئیێت. شما چه هُداوندێن ایسّائے اے هبران بێتْرانگ مبێت و مشمۆشێت که آییا گوَشت: ’چه زورگا، دئیگ بَهتاورتر اِنت.‘“
براتان! شمارا مئے جُهد و زهمت الّم یات اَنت. وهدے ما شمئے کِرّا هُدائے وشّێن مِستاگئے جارا جنَگا اَتێن، ما شپ و رۆچ کار هم کرت تانکه چه شما کَسێئے سرا بارے مبێن.
اے گپّ راست اِنت و منَ لۆٹان که تئو اے تالیمئے سرا زۆر بدئیئے، تانکه هما مردمان که وتی اُمێت گۆن هُدایا بستگ، وتی دلگۆشا گۆن شَرّێن کاران بکننت. اے شَرّێن هبر اَنت و په هرکَسا پائِدَگمَند اَنت.