13 وتی سجّهێن وَسا بکن که وکیل زێناس و اَپولُسا آیانی سپرا کُمَکّ بکنئے. بچار که آ په هچّ چیزّا مُهتاج مبنت.
چه آیان یکّێا، که شَریَتئے کازیے اَت، په ایسّائے چَکّاسگا چه آییا جُست کرت:
چه شَریَتئے کازیان یکّے، ایسّائے کِرّا آتک و په آییئے چَکّاسا جُستی کرت: ”او استاد! من چۆن بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟“
اے هبرانی سرا شَریَتئے کازیێا گوَشت: ”او استاد! تئو گۆن وتی اے هبران، مارا هم بےاِزّت کنگا ائے.“
او شَریَتئے کازیان! بَژن اِنت که شما زانتکاریئے هَزانگئے کلیت زرت و برت، نه وت تها آتکگێت و نه آ که راها اَنت، تها رئوگا اِشتگاَنت.“
ایسّایا چه شَریَتئے کازی و پَریسیان جُست گپت: ”شَبَّتئے رۆچا نادْراهانی دْراه کنگ رئوا اِنت یا نه؟“
بله پَریسی و شَریَتئے کازیان چه یَهیائے دستا پاکشۆدی نگپت و هُدائے لۆٹ و واهگِش په وت نمَنّت.
کِلیسایا آیانی راه دئیگئے چِن و لانچ کرت و آیان چه پینیکیَه و سامِرَهئے راها گوَزان، هر جاه اے وشّێن هال دات که بازێن درکئومان هم چِه پئیما هُدائے راه زرتگ. چه اے هالئے اِشکنگا، سجّهێن برات باز وشّ و شادان بوتنت.
هما وهدا اَپولُس نامێن یکّ یَهودیے اِپێسُسئے شهرا آتک که اِسْکَنْدَریَها پێدا بوتگاَت، واننده و هبرزانتے اَت و پاکێن کتابان شَرّ بلد اَت.
هما زمانگا که اَپولُس کُرِنْتا اَت، پولُس هم چه مُلکئے نیامی هَند و دَمگان گوَزان، اِپێسُسئے شهرا آتک و رَست. اۆدا لهتێن مریدی دیست.
بله وهدے اۆدا مئے جَلّگئے رۆچ هلاس بوتنت، ما پدا وتی سپر بِندات کرت. سجّهێن باوَرمند گۆن وتی جَن و چُکّان مئے همراهیا چه شهرا ڈنّ، تئیابدَپا آتکنت. اۆدا ما سجّهێن کۆنڈان کپتێن و دْوااِن کرت.
آیان هر پئیما مارا باز شرپ دات و رندا، رئوگئے وهدا په سات و سپرا هرچے تۆشگ که مارا پکار اَت داتِش.
پمێشکا منی دلا اِنت که دێم په اِسپانیایا وتی سات و سپرئے راها، گۆن شما گِند و نِند بکنان تان شمئے گِندُکئے وشّیان و رند، شما منا په اۆدئے سپرا مَدت بکنێت.