زمستانا آ بَندِن په دارگا شَرّ نهاَت، پمێشکا گێشترێنانی شئور همِش اَت که بۆجیگ چه اۆدا در بکپیت و اگن بوتَ کنت، آ پینیکْسئے بَندِنا وتا برسێننت و زمستانا اۆدا بگوازیننت. پینیکْسئے بَندِن، کْریتئے یکّ بَندِنے که دێمی چه شمال و جنوبا، مگربئے نێمگا اِنت.
من ترا پمێشکا کْریتئے جزیرها نادێنت و شُتان که تئو ناسرجمێن کاران بگیشّێنئے و هر شهرا کَماش گِچێن بکنئے و کاران آیانی دستا بدئیئے، هما پئیما که من ترا هُکم داتگاَت.
اے مردم ناسرپد و بێزبانێن جانوَرانی پئیما اَنت. هما کارانَ کننت که آیانی سَرِشتَ گوَشیت و تهنا په گِرگ و کُشگا پێدا بوتگاَنت. هما کارانی سرا مسکرا و ریشکندَ کننت که سرپدِشَ نبنت و جانوَرانی پئیما گار و بێگواهَ بنت.