بزان راستیئے هما روه که جهان آییئے مَنّگا تئیار نهاِنت، چێا که نگندیتی و پَجّاهیَ نئیاریت. بله شما آییا پَجّاهَ کارێت، چێا که شمئے کِرّا مانیت و شمئے دل و درونا بیت.
ایسّایا پَسّئو تَرّێنت: ”آ کَس که منا دۆستَ داریت، هما هبرانی سرا کارَ کنت که من گوَشتگاَنت. منی پت آییا دۆستَ داریت و من و پتَ کاێن و آییئے کِرّا لۆگ و جاگهَ کنێن.
اگن هماییئے روه شمئے دلا اِنت که ایسّا مَسیهی چه مَرکا رَند جاه جناێنت، گڑا آ که مَسیهی چه مُردگان جاه جناێنت، شمئے زئوال بئیۆکێن جِسم و جانا هم چه وتی هما روها زِندَ بَکشیت که شمئے دلا نِشتگ.
مَسیهئے روه چه آیانی زبانا هبر کنان و گوَشان بوتگ که مَسیها چۆنێن سکّی سگّگی اِنت و رندا آییا چۆنێن مزنێن شان و شئوکتے رسیت. گڑا، آ مُدام همے جُهدا بوتگاَنت که بزاننت پاکێن روه کئیی بارئوا هبرا اِنت و اے کار کدێنَ بیت.
هرکَس که هُدائے هُکمانی سرا کارَ کنت، آییئے اَرواه و جَبینا مانیت و هُدا هم آ مردمئے دلا جاگهَ کنت. وتی روهی مارا بَکشتگ و اے پئیما زانێن که آ مئے دلا مانیت.