4 تانکه شَریَتئے لۆٹ مئے جِسم و جانا سَرجمیا پوره ببیت، ما که گُنهکارێن سَرِشتئے راها نزورێن، روهئے راها زورێن.
آ، هر دوێن، هُدائے چمّ و نِزرا نێک و پهرێزکار اَتنت و هُداوندئے سجّهێن هُکم و رهبندانی سرا په بێمئیاری زِندِشَ گوازێنت.
اگن آ که سُنّت کنگ نبوتگ بله شَریَتئے رَهبندان پوره بکنت، سُنّت بوتگێن هسابَ نبیت؟
گڑا چه باورئے راها ما شَریَتا پرۆشێن و هرابَ کنێن؟ هچبر! ما شَریَتا مُهرترَ کنێن.
نون منَ گوَشان، گۆن پاکێن روها همگام ببێت. اے پئیما شما گُنهکارێن تَب و سَرِشتئے لۆٹ و واهگانی رندا نکپێت.
او دُردانگان! انّون ما هُدائے چُکّ اێن، بله اَنگت زانگ نبوتگ که ما چے جۆڑ بئیگی اێن، همینچُکَ زانێن، وهدے آ زاهرَ بیت ما هم هماییئے ڈئولا بێن، پرچا که آ وهدی ما آییا هما پئیما گِندێن که آ هست.
هما که شمارا چه ٹَگل ورگ و کپگا مُهر داشتَ کنت و بےائیب و گۆن مزنێن شادمانیے شمارا وتی پرشئوکتێن درگاها برت و سر کرتَ کنت،
چه آیانی دپا هچّ درۆگ در نئیاتکگ و بێمئیار اَنت.