سَرگوَزئے ائییدا یکّ و دو رۆچ پَشت کپتگاَت. ایسّایا زانت که هما ساهت و دمان آتکگ که من اے جهانا یله بدئیان و پتئے کِرّا برئوان. آییا وتی مردم اے جهانا دۆست داشتگاَتنت و تان وتی اُمرئے آهِری دمانا په دل دۆستیَ داشتنت.
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
نون اگن ما هُدائے چُکّ اێن، گڑا میراس هم برێن، چه هُدایا میراسَ برێن و گۆن مَسیها هممیراس اێن. چێا که اگن ما په راستی آییئے سکّی و سۆریان همراه ببێن، گڑا آییئے شان و شئوکتا هم شریکدارَ بێن.
من پمێشکا سَکّی و سۆری سگّگا آن، بله شرمندگ نهآن چێا که زانان من کئیی سرا ایمان آورتگ و دلجم آن که آییا اے واک و توان هست که تان وتی آیگئے رۆچا هما امانتئے نگهپانیا بکنت که منا داتگی.