هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”اے کار که تئو گوَشت، منیَ کنان، چێا که منی چمّان تئیی کَدر و اِزّت سکّ باز اِنت و ترا تئیی جندئے نامئے سرا پَجّاهَ کاران.“
گڑا چے؟ بلکێن آییا چُش کرتگ تان وتی شان و شئوکتا هما مردمان پێش بداریت که آییئے رَهمتئے چێرا اَنت، هما مردم که هُدایا پێسرا په شان و شئوکتا تئیار کرتگاَنت.
او دُردانگان! انّون ما هُدائے چُکّ اێن، بله اَنگت زانگ نبوتگ که ما چے جۆڑ بئیگی اێن، همینچُکَ زانێن، وهدے آ زاهرَ بیت ما هم هماییئے ڈئولا بێن، پرچا که آ وهدی ما آییا هما پئیما گِندێن که آ هست.