ایسّایا گوَشت: ”شما هما اێت که مردمانی دێما وتا تچک و پهرێزکار پێشَ دارێت، بله هُدا چه شمئے دلئے هالان سَهیگ اِنت. شمارا بگوَشان، هما چیزّ که مردمانی گوَرا باز کیمّتی اِنت، هُدا چه آ چیزّا سکّ بێزار اِنت.
کئے مئیارباریئے هُکما بُرّتَ کنت؟ ایسّا مَسیه، هما اِنت که مُرت و، هئو، چه مُردگان جاه جناێنگ بوت، هما که هُدائے راستێن کَشا اِنت و آییئے درگاها په ما نیامجیگِریَ کنت.
وشّێن مِستاگئے جارا پمێشکا جنَگا اێن که هُدایا مارا چَکّاستگ و دیستگی که ما اے کارئے لاهک اێن. ما مردمانی وشّ کنگئے جُهدا نهاێن، هُدائے وشّ کنگئے جُهدا اێن، هما هُدا که مئے دلانَ چکّاسیت.
من آییئے چُکّان وباے دئیان و کُشان، گڑا سجّهێن کِلیسا زاننت که من هما آن که دل و هئیالانی هالان درَ گێجیت و من شما هرکَسا آییئے کارانی هسابا مُزَّ دئیان.