18 شما چه گناها آزات کنگ و نون پاکی و پَلگاریئے گُلام بوتگێت.
او هُداوند! من تئیی هزمتکار آن، هئو، من تئیی هزمتکار آن، تئیی مۆلدئے چُکّ، تئو منا چه زمزیلان آزات کرتگ.
تئیی هُکمانی راها مئیدانَ کنان، که تئو منی دلا دانا کنئے.
په آسودگیَ گردان، که تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
”هُداوندئے روه منی سرا اِنت، آییا منا رۆگن پِر مُشتگ تانکه وار و نێزگاران وشّێن مِستاگے برسێنان، منا دێمی داتگ که بندیگ و اَسیران آزاتیئے بشارتا بدئیان و په کۆران بیناییئے مِستاگا برسێنان، زُلم دیستگێنان برَکّێنان و
هما وهدی راستیا زانێت و راستی شمارا آزاتَ کنت.“
گڑا، اگن چُکّ شمارا آزات بکنت، په راستی آزاتَ بێت.
باید اِنت گناه شمئے سرا هاکمی مکنت، پرچا که شما شَریَتئے ساهگا نهاێت، رهمتئے ساهگا اێت.
بله نون که چه گناهئے نێمگا آزات بوتگێت و هُدائے گُلام اێت، سَمرے که کَٹّێت پَلگاری اِنت و آییئے آسر نمیرانێن زِند.
پرچا که آ کَس که مُرتگ چه گناها چُٹّتگ.
چێا که چه ایسّا مَسیهئے راها، زِندئے روهئے کانونا منا چه گناه و مَرکئے کانونا آزات کرتگ.
مَسیها مارا آزات کرت که ما آزات ببێن. گڑا مُهر بۆشتێت، وتارا پدا گُلامیئے جُگئے چێرا رئوَگا مئیلێت.
شما آزات اێت، پمێشکا آزاتێن مردمانی ڈئولا زِند بگوازێنێت بله وتی آزاتیا هچبر په رَدێن کاران نیمّۆن مکنێت، وتی آزاتیا په هُدائے هِزمتا کار ببندێت.