تانکه، هما پئیما که گناها چه مَرکئے راها بادشاهی کرت، رهمت هم چه پاکی و پَلگاریا بادشاهی بکنت و چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها مارا دێم په نمیرانێن زِندا ببارت.
اگن هماییئے روه شمئے دلا اِنت که ایسّا مَسیهی چه مَرکا رَند جاه جناێنت، گڑا آ که مَسیهی چه مُردگان جاه جناێنت، شمئے زئوال بئیۆکێن جِسم و جانا هم چه وتی هما روها زِندَ بَکشیت که شمئے دلا نِشتگ.
اے رهمت مارا تالیمَ دنت که ما وتا چه هُداناپَرمانی و دنیایی هئوا و هئوَسان دور بدارێن و همے وهدا که ما وتی مُبارکێن اُمێتئے اِنتزار و وَدارا اێن، بزان وتی مزنێن هُدا، وتی رَکّێنۆکێن ایسّا مَسیهئے پُرشئوکتێن آیگئے وَدارا اێن، اے دنیایا په جِندئے داشت و پهرێزکاری و هُداتُرسی زند بگوازێنێن.
یکّ وهدے ما هم بےاَگل و ناپرمان و گُمراه بوتگێن و هر پئیمێن بدێن واهگ و هئوا و هئوَسانی گلام بوتگێن. ما وتی زند بدکاری و هسدّئے تها گوازێنتگ. نَپرتئے هکدار بوتگێن و ما گۆن یکدومیا نَپرت کُرتگ.
اے مردم، گلّهگزار، ایرازگِر و وتی بدکاری و سِلّێن واهگانی بُڈّتگێن اَنت، په وت پهرَ بندنت و په وتی نپ و سوتّان گۆن چاپلوسی و چَرپزبانی مردمان ستا کننت.