24 هما پئیما که نِبشته اِنت: ”شمئے سئوَبا دَرکئوم هُدائے ناما بےاِزّتَ کننت.“
زار و واوئیلا په اے دنیایا که گُمراهیانی سئوَب اِنت. نبیت که مردم رَد مجنت و ٹَگل مئوارت، بله اپسۆز په هما کَسا که رَدیانی ساچۆک و سئوَبسازَ بیت.
گڑا په کَسانێن جنۆزامان منی شئور و سَلاه همِش اِنت که آ سور و آرۆس بکننت، چُکّ بیارنت و وتی لۆگانی هئیالداریا بکننت که دژمن آیان بُهتام جت مکنت.
هما مردم که گُلامیئے جُگئے چێرا اَنت، باید اِنت بزاننت که آیانی واجه سرجمێن شرپئے لاهک اَنت. اے پئیما هُدائے نام و ایمانئے تالیم بُهتام جنگَ نبنت.
چۆن داشتِش ببیت و پاک و پارسا ببنت، چۆن وتی لۆگئے کاران دلگۆش ببنت، چۆن مهربان و وتی لۆگواجهانی پرمانبردار ببنت تانکه کسّ هُدائے هبر بُهتام جنَگ مبیت.
تئیی هبر و بئیان راست ببنت که کسّ آیانی تها رَدیے در گێتک مکنت و تئیی بَدواه پَشل و شرمندگ ببنت و مئے هلاپا هچّ بدێن هبرے کرت مکننت.
بازێنے اِشانی بدکاریانی رَندگیریا کنت و راستیئے راه، اے استادانی سئوَبا کَلاگ گِرگ و بێهُرمت کنگَ بیت.