15 گۆن وتی اے کاران پێشَ دارنت که شَریَتئے رَهبند آیانی دلا نَکْش اَنت. آیانی دل و جَبین په اِشیا گواهیَ دنت و پِگر و هئیالِش برے آیان مئیاریگ و برے بێمئیارَ کننت.
اِبراهێما وت گۆن من نگوَشت: ’اے منی گهار اِنت‘؟ و سارَها وت نگوَشت: ’اے منی برات اِنت‘؟ من اے کار گۆن ساپێن دل و پاکێن دستے کرتگ.“
گۆن اے هبرئے اِشکُنگا، ائولا کماش یکّ یکّا در آتک و شتنت و رَندا اے دگه مردم. نون بسّ ایسّا و هما اۆشتاتگێن جنێن پَشت کپتنت.
پولُسا سرۆکانی دیوانا نندۆکێن باسکانی نێمگا تچکاتچک چارِت و گوَشت: ”او براتان! من تان مرۆچیگێن رۆچا وتی زِند گۆن پاک و پَلگارێن جَبین و وجدانے په هُدائے رَزایا گوازێنتگ.“
پمێشکا، مُدام جُهدَ کنان که گۆن هُدا و سجّهێن مردمان منی جَبین و وجدان پاک و پَلگار ببیت.
وهدے دَرکئوم که شَریَت په آیان نرَستگ بله چه وتی سَرِشتا اَنچێن کارَ کننت که شَریَتئے رَهبندا اَنت، آ وتی سرا وت شَریَت اَنت، بِلّ که شَریَتِش نێست.
آ که جِسمی سُنّت کنگ نبوتگ بله شَریَتئے سرا کارَ کنت ترا مئیاریگَ کنت. بِلّ که ترا نِبشتگێن شَریَت و سُنّت کنگئے رسم هست، بله تئو اَنگت شَریَتا پرۆشئے.
من چه مَسیهئے اَرواه و جَبینا راستَ گوَشان و درۆگَ نبندان، منی دل و درون چه پاکێن روها اے هبرئے شاهدیا دنت که
اے تالیم چه درۆگبندانی دوتَل و دوپۆستیا پێدا بنت. اے درۆگبندانی زمیر گۆن تَپتگێن آسِنێا داگ دئیگ و کُشگ بوتگ.
په پاکدلێن مردمان هر چیزّ پاک و ساپ اِنت، بله آ مردم که پَلیت و ناباوَر اَنت، په آیان هر چیزّ ناپاک اِنت. اَسلا، اے مردمانی پِگر هم پَلیت اَنت و زمیر هم.