25 نون هُدایا ستا و سنا بات، که چه منی اے وشّێن مِستاگ و ایسّا مَسیهئے کُلئوئے جار جنَگئے برکتا، شمارا برجاه داشتَ کنت. اے مِستاگئے راز، کَرنانی کَرن چێر و بێتئوار اَت،
تان پئیگمبرئے اے هبر سَرجم ببیت که گوَشیت: ”من گۆن مِسال و دَروَران وتی زبانا پَچَ کنان و گۆن آیان اَنچێن هبرَ کنان که چه دنیائے پێدائِشا بگر تان اَنگت، چێر و اَندێم بوتگاَنت.“
او براتان! چۆ مبیت وتا چه وتی کَدّ و کِساسا مستر بزانێت. پمێشکا نلۆٹان چه اے رازا ناسرپد ببێت که اِسراییلئے یکّ بهرێئے سرا سَکدلی تان هما وهدا آتکگ که دَرکئوم سَرجمیا بیاینت گۆن.
تئو کئے ائے که دگرێئے هِزمتکارئے سرا هُکم ببُرّئے؟ آ وتی جندئے هُدابندئے پێشگاها اۆشتیت یا کپیت. بله بزان که اۆشتیت، چێا که هُداوندا اے واک هست که آییا بداریت.
اِلهامێئے سئوَبا شُتان و وشّێن مِستاگ آیانی دێما بئیانُن کرت، هما مِستاگ که من په درکئومان جار جنگا آن. هما مردم که کلیسائے سرۆک زانگَ بوتنت، من گۆن آیان جتا گِند و نِند کرت، تانکه بزانان که بێپائِدگێن تَچ و تاگے کنگا نبوتگان و نهآن.
نون هُدا، که سجّهێن رهمتانی مالک اِنت و شمارا چه مَسیهئے راها دێم په هما اَبدمانێن شئوکتا گْوانکی جتگ، شمئے کمّێن سکّی و سۆرێئے سگّگا رند، شمارا نۆکسرا توانَ دنت، مُهر و مُهکمَ کنت و پایداری و زۆرَ بَکشیت.