گۆن مریدان گوَشتی: ”هرکَس که په منی نامئیگی اے کَسانێن چُکّا گۆن وشواهگی بزوریت و وتی گوَرا بداریت، بزان آییا منا زرتگ و مَنِّتگ. هرکَس که منا بمَنّیت هما هُدایا مَنّیت که منا راهی داتگ، چێا که چه شما، هما مستر اِنت که وتا چه سجّهێنان کَسترَ زانت.“
چه ایسّا مَسیهئے راها، اے رهمتئے دروازگ هم په ما پَچ کنگ بوتگ و انّون رهمتانی ساهگا اۆشتاتگێن، وتی اے اُمێتئے سرا گَل و شادهی هم کنێن که هُدائے شان و شئوکتا شریکدارَ بێن.