اے راست اِنت که من باید اِنت شما سجّهێنانی بارئوا اَنچُش پِگر بکنان که پِگر کنگا آن، چێا که شما منی دلا اێت. تُرے من زمزیلان ببان یا وشّێن مِستاگئے دێمپانی و سابِت کنگا، شما سَجّهێن هُدائے رهمتان گۆن من شریکدار اێت.
براتان! ما چه شما دَزبندیَ کنێن، هما که تَمبَل و جاندُزّ اَنت، آیان سرپد بکنێت، هما که دلپرۆش اَنت، آیان دلبڈّی بدئیێت، هما که نزۆر اَنت، آیان کُمکّ بکنێت و سجّهێنانی برداشتا بکنێت.
پمێشکا ما مُدام په شما دْوا کنێن که شمئے زندگی انچُش ببیت که هُدائے گْوانکا بکرزیت. هُدا گۆن وتی زۆر و واکا شمئے نێکێن اِرادهان پوره کنات و هر کارے که شمئے ایمان شمارا پرماییت، آییا سَرجم کنات.