پمێشکا، اگن هما داد و بَکشش که چه هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سرئے باوَرمندیا مارا دئیگ بوتگاَت، هُدایا آیانا هم داتگ، گڑا من کئے اَتان که هُدائے کارانی دێما بۆشتاتێنان.“
آ که هر چیزَّ وارت، دومیا په آییئے پهرێز کنگا کماَرزش مزانت و آ که پهرێزَ کنت، آ دگرئے سرا که هر وراکَ وارت هُکم مبُرّیت، چێا که هُدایا، آ وشّاتک کرتگ و زرتگ.
نون هُدایا ستا و سنا بات، که چه منی اے وشّێن مِستاگ و ایسّا مَسیهئے کُلئوئے جار جنَگئے برکتا، شمارا برجاه داشتَ کنت. اے مِستاگئے راز، کَرنانی کَرن چێر و بێتئوار اَت،
بله، او اِنسان! په راستی تئو کئے ائے که گۆن هُدایا یکّ و دو بکنئے؟ اے شَرّێن هبرے که اڈّ کرتگێنے وتی اَڈّ کنۆکا بگوَشیت: ”چیا منا اے پئیما اڈِّت کرتگ؟“