22 اے چیزّانی سرا وتی مُهرێن باورا وتیگ و هُدائے نیاما بدار، تئو بزانئے و هُدا. گَل په هماییا که وتی مَنّتگێن چیزّانی سرا وتا مئیاریگَ نکنت.
پمێشکا، مُدام جُهدَ کنان که گۆن هُدا و سجّهێن مردمان منی جَبین و وجدان پاک و پَلگار ببیت.
من، چه هُداوندێن ایسّائے نێمگا سَدّک آن که هچّ وراکے وتاوَت پَلیت نهاِنت، بله اگن کَسے چیزّێا په وت پَلیت بزانت په آییا پَلیت اِنت.
یکّێئے باور آییا هر چیزّئے ورگا کِلّیت، بله دومی که باوری نِزۆر اِنت تهنا سبزیَ وارت.
بله آ که وراکێئے سرا شَکّ اِنت، اگن آییا بوارت مئیاریگ اِنت، چێا که گۆن باور و ایمانا نئوارتگی. هرچے که چه باور و ایمانا مبیت، گناه اِنت.
کَسے یکّ رۆچێا چه دگه رۆچێا شرترَ زانت و دگرێئے دلا سجّهێن رۆچ یکّ اَنت. هرکَس وتی دلئے هئیالانی سرا سدّک ببیت.
پمێشکا تئو، هرکَس که ببئے، وهدے دگران مئیاریگَ کنئے، ترا هم اُزرے نێست. چێا که گۆن دگرێئے مئیاریگ کنگا، وتا مئیاریگَ کنئے. پرچا که تئو وَت هما کارانَ کنئے.
من وتی جندئے کار و کِردان سرپدَ نبان. آ کاران که کنگَ لۆٹان نکنانِش، بله هما کارانَ کنان که چه آیان نپرتَ کنان.
اُه که من چۆنێن سیَهرۆچێن مردمے آن. کئے منا چه اے مَرکیگێن جِسما رَکّێنیت؟
براتان! اگن شما سهیگ بوتێت که کَسے گناهئے تها کپتگ، شما که پاکێن روهئے هسابا زندَ گوازێنێت، آییا په نَرمی پدا راستێن راها بیارێت. بله وتی دلگۆشا بدار ێت که وت چَکّاسێا مکپێت.
شمئے نیاما دانا و اَگلمند کئے اِنت؟ بِلّێت اِشیا چه وتی شَرکِردیا پێش بداریت، گۆن هما بێکِبری و مهربانیا که چه هِکمتا کئیت.
او دُردانگان! اگن مئے دل و جَبین مارا مئیاربار مکنت، گڑا هُدائے گوَرا آسودگ و دلڈَڈّ اێن.