هُدایا گوَشت: ”بچارێت، من شمارا زمینئے سرئے هما سجّهێن سبزگانَ دئیان که تُهمَ کارنت و هما سجّهێن درچکانَ دئیان که بَرانِش جندئے تُهم مان اِنت. اے شمئے وراک اَنت.
گپّ اِش اِنت که چه آکوبئے نێمگا لهتێن مردمئے آیگا پێسر، کێپایا گۆن درکئومێن باورمندان وراکَ وارت، بله وهدے اے مردم آتکنت، آییا وتا چه درکئومان دور داشت و آیانی نزّیکّا نئیاتک، چێا که چه سُنّت کنگئے مَنّۆکان تُرستی.
په پاکدلێن مردمان هر چیزّ پاک و ساپ اِنت، بله آ مردم که پَلیت و ناباوَر اَنت، په آیان هر چیزّ ناپاک اِنت. اَسلا، اے مردمانی پِگر هم پَلیت اَنت و زمیر هم.