12 گڑا چه ما هر یکّێا هُدائے دێما وتی هساب دئیگی اِنت.
شمارا گوَشان که جُست و پُرسئے رۆچا مردمان وتی هر مُپت و ناهودگێن هبرئے هساب دئیگی اِنت.
انسانئے چُکّ گۆن وتی پتئے مزنێن شان و مڑاها پرێشتگانی همراهیا کئیت، گڑا هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی مُزّا دنت.
گڑا آ لۆٹت و گوَشتی: ’اے چۆنێن هبر اَنت که تئیی بارئوا من اِشکنگا آن؟ برئو وتی سَرجمێن هساب و کتابان بگیشّێن و بیار و منا بدئے. مرۆچی و رَند، تئو چه منی هسابداریا در ائے.‘
چێا که هرکَس وتی جندئے کارانی زمّهوار اِنت.
بله اے مردمان هماییئے دێما جواب دئیگی اِنت که په سجّهێن زندگێن و مُرتگێنانی دادرسیا تئیار اِنت.